Οι άνθρωποι αγκαλιάζουν τις σιωπές τους χωρίς δάκρυα/
κυλούν τα άνθη της Αμυγδαλιάς που πήρε η Άνοιξη από το Χειμώνα
και λούζει τον Άνεμο/
αχ πόση αγάπη κοιμήθηκε σ΄ αυτήν τη σιωπή/
και πόσοι στίχοι γιόρτασαν τη γέννα της μουσικής
στις χορδές μιας παλιάς κιθάρας/.
Καθισμένη στα γόνατα του Χρόνου 
ακούω τα μυστικά που ψιθυρίζει μεθυσμένος.
Δάσκαλε του λέω, αλλά εκείνος
εκστασιασμένος από τη φυγή του
δεν με ακούει, δεν με βλέπει
δεν νοιώθει τη δίψα να μάθω/.
Ζει τη σιωπή του και τη λύτρωση
της μουσική/ς.
Άκου! μου λέει
άκου, πόσο θλιμμένα πέφτουν τα όνειρα 
στις ζωές μας.
πόσο δύναμη έχει ο θάνατός τους.........

και κοιμήθηκα στις παλάμες του.

https://www.youtube.com/watch?v=odkidF-yTNc