Να έτσι ! στα σκαλοπάτια που τρέχουν σε άγνωστα δρομάκια, να κάθομαι δίπλα σου και να σου λέω εκείνες τις ιστορίες που ζωγράφισε το μυαλό μου όταν δεν υπάρχεις.
Απλά να ακουμπώ την κούρασή μου από όσα έσκαψα και έθαψα ευλαβικά στο σκοτάδι μου, γιατί ο φόβος και το σκοτάδι με κουράζουν.

Αλλά πάλι, μπορεί να μην έχω την ανάσα να μιλήσω. Να μην ξέρω πόση γενναιότητα χρειάζεται να σε ταξιδέψω και η ψυχή μου να μυρίζει ελευθερία, αλλά το κορμί μου, να είναι γεμάτο σημάδια από τις απελπισμένες στιγμές μου να διαφύγω από το μάταιο. Δεν ξέρεις πόσο αργά σε σκοτώνει η ματαίωση.
Όταν δεν υπάρχεις σε μένα......