Στο μαύρο βράχο φώλιασαν οι αετοί. 
Εκεί, βασίλευε ο ορίζοντας και το σκοτάδι.
Χαμογελώ στην Eιρωνεία και η Θεία Κωμωδία του Δάντη σφαλίζει θησαυρούς στην κοιλιά εννέα ομόκεντρων κύκλων, αυτών των κολασμένων ψυχών και των λιγδερών ευχών. Στους κύκλους, λοιπόν εκεί, του Limbus και του Malebolge, ανάμεσα στους Αλχημιστές, τους Μάγους και τους Κλέπτας, τους Δόλιους Συμβούλους τους Κιβδηλοποιούς οι προδότες των φίλων και των κυριών κοιμούνται μέσα στα νεκρικά σεντόνια τους. 
Χαμογελώ στην Απραξία των Στιγμών και κλαίω για όσα ποιήματα κάηκαν στην ματαιοδοξία των εραστών, μια λύτρωση που δεν έγινε στα πόδια του μαρτυρίου.
Όποιος τον πόνο στα χείλια της ψυχής του γεύτηκε, ξέρει, ότι το πικρό ποτήριον δεν δόθηκε για να γίνει θεός, αλλά θνητός......... 
Γνωρίζω την Κόλασή μου, αλλά ξέρω ότι ο Παράδεισός μου με περιμένει....καθώς δύο ψυχές γέννησε η Μοίρα, στο φως και στο σκοτάδι.
Σημαδεμένο ριζικό δεν γνωρίζω ωστόσο......
Ελεύθερη και σκλαβωμένη στην ματαιότητα των σοφών και των ερωτόπληκτων της εξουσίας κοιτάζω το μαύρο βράχο που φώλιασαν οι αετοί.
Στο μαύρο βράχο. Από εκεί, γκρεμίζονται τα δάκρυα της ιστορίας. Εκεί, που ξεχύνεται η λάβα του χάους.  Στο μαύρο βράχο.