Κάποτε έκανα ξιφασκία. Ο προπονητής είχε δεί ότι το σπαθί που θα ήταν καλύτερο για μένα ήταν το sabre (η σπάθα) και όχι το epee ή το foil (ακόμα πιο λεπτό στο χειρισμό).... Στα λεπτά μου μπράτσα διέκρινε δύναμη, ίσως λόγω του μπαλέτου που παράλληλα έκανα, γιατί όταν κρατάς χρόνια το βάρος σου στη μπάρα δυναμώνεις, αν και μετά πρέπει μόνο να την ακουμπάς ελάχιστα. Μου κακοφάνηκε γιατί ήταν άγαρμπο σπαθί και πιο βαρύ απο το epee και το foil που αυτά θέλουν καλό καρπό. Για να με παρηγορήσει λοιπόν μου έλεγε ότι ήταν το σπαθί του Ντ΄ Αρντανιάν. Τρομάρα του. Μάλλον γιατί ήμουν κοντή και με τις βαθιές προβολές χτυπούσα καλά το στόχο. Δεν θυμάμαι και πολλά από τότε, έχουν περάσει χρόνια. Το μόνο που θυμάμαι ήταν ο στόχος δεν χανόταν ποτέ από τα μάτια μου. Αυτό μου έμεινε. Τα χρόνια πέρασαν και τα παράτησα όλα παρόλο που και στα δύο ήμουν αρκετά καλή. Βασικά δειλή ήμουν να συνεχίσω γιατί η πειθαρχία με στένευε μέσα μου. Ίσως από την άλλη να ήταν οι ανατροπές που ήρθαν σαν τσουνάμι και έπρεπε να αφήσω τις πολυτέλειες και τους δικούς μου στόχους και να στραφώ σε αυτό που υπαγόρευε η ζωή. Η πειθαρχία έγινε αφοσίωση σε φροντίδα, που για το νεαρό της ηλικίας μου ήταν πιο κοφτερή λεπίδα από ένα χαζό σπαθί ενός ιππότη που ξεπήδησε από παραμύθι. Ούτε για αυτό έκανα τελικά. Βασικά, δεν ξέρω γιατί προορίζομαι, γιατί οι ρόλοι έχουν αυτήν τη γαμημένη πειθαρχία και το πρέπει. Προτίμησα την ανένταχτη ζωή. Δικαιολογώ τη φυγή μου έτσι και όσο πιο πολύ το επιθυμώ, τόσο πιο πολύ κουτρουβαλιάζομαι σε πεδία μαχών.
Θα ήθελα να είμαι κάτι σπουδαίο, αλλά δεν είμαι.......
και τελικά να μην χρειάζεται στη ζωή μας τόση σπουδαιότητα. Ήρωες δεν γεννιούνται ποτέ, παρά μόνο στην απόλυτη στιγμή του πολέμου. Τότε μόνο.
Θα περιμένω λοιπόν τη στιγμή εκείνη.
και μακάρι να μην κουτρουβαλιαστώ πάλι.......

[αναμνήσεις ενός χαμένου ιππότη]