Θέλω να ζυμώσω και να ψήσω ψωμί.
Να χώσω τα χέρια μου μέσα στη σάρκα της ζύμης και να νοιώσω πάλι ότι κάτι όμορφο, ταπεινό και νόστιμο μπορώ να δημιουργήσω για σένα. Αυτά τα λευκά χέρια με τα μακριά δάχτυλα, που τα φιλούσες προσεχτικά για να μην σπάσουν οι φλέβες, να γίνονται γροθιά να δουλεύουν τη ζύμη. Έτσι και οι λέξεις που παλεύω σε αόρατα χαρτιά γραμμένα με ψυχικά μελάνια. Σαν το ζυμάρι που θα φουσκώσει...
Και όταν ψηθεί και ετοιμαστεί θα τρελαθεί ο άνεμος από την εύγευστη μυρωδιά του και θα πλημμυρίσει ζεστασιά η σκέψη σου.

Ναι. Ψωμί θέλω να ζυμώσω απόψε που το φεγγάρι σου πεινάει, γιατί καμιά φορά, τίποτα δεν μπορεί να καλύψει το κενό της ματαιότητας και αυτήν την πείνα που σου προκαλεί συνέχεια, όσο ένα κομμάτι φρεσκοψημένο ψωμί.
Το πιο δυνατό άγγιγμα στον ουρανίσκο, μετά το γάλα από το βυζί της μάνας.