Ω ! γλυκέ μου Ιβίσκε
τα νυχτολούλουδα μυρίζουν πάντα έρωτα, 
και οι πυγολαμπίδες δεν είναι παρά ξωτικά που χορεύουν μεθυσμένα
με άστρα που έπεσαν για να γίνουν θνητά αγγίγματα στο κορμί σου.

Τα όνειρα θα σε σκεπάσουν ζεστά απόψε που κλαις
απαρηγόρητο λουλούδι μου
Ω! γλυκέ μου Ιβίσκε,
η λήθη είναι νανούρισμα, κοιμήσου σ΄ αυτήν που ξέρει
να αγαπάει ένα Φθινόπωρο.

[Στ. Θ]