Είναι όλα υπεραπλουστευμένα μπλεγμένα.  Αρκεί όμως να σου πιάσω το χέρι και να αγγίξω τις φλέβες στον μεσημβρινό του καρπού σου και να δω την ψυχή σου.

Θα σκύψω εκεί και θα σου αφήσω ένα φιλί και εσύ θα νομίσεις ότι είναι δάκρυ, αλλά θα είναι μια πεταλούδα που θα μείνει κοντά σου μέχρι να χαθεί στο κάλεσμα του πεπρωμένου της.  Υποδόρια μηνύματα, αποσιωπητικά στις σκέψεις και ο ήχος της φωνής να μένει σαν κόμπος στο λαρύγγι.  Τι φταίει και δεν αρκεί η ιστορία; Τι δεν φτάνει να γεμίσεις ευτυχία; Ποια σιωπή σου δεν έγινε λεπίδα που έκοψε στα δύο το χρόνο στα μάτια σου;  Ποιο μεθύσι σου πάνω σε άρωμα  σάρκας γυμνής γυναίκας δεν λύτρωσε τη φυγή σου;  Χορεύουν εκστατικά οι παρθένες συνειδήσεις γύρω σου και ξέρεις ότι μόνο παρθένες δεν είναι γιατί έχουν πουληθεί καιρό τώρα σε παζάρια ευκαιριών.  Είναι όλα υπεραπλουστευμένα μπλεγμένα και αθωότητες δεν υπάρχουν να σου πουν την αλήθεια.  Μα ποια αλήθεια τελικά; Την  πιο ανεκτίμητη που δεν μπορεί να αγοραστεί από άδειες ζωές.  Άδειες ζωές, όχι φτωχές.

Αρκεί λοιπόν να σου πιάσω το χέρι και να αγγίξω τις φλέβες σου στον μεσημβρινό του καρπού σου και να δω την ψυχή σου και αυτό καρδιά μου είναι ευλογία και κατάρα μαζί.  Ένα αλλόκοτο σημάδι  γέννας.  Το διάβασμα της ψυχής δεν είναι τέχνη ή επιστήμη που θα εξηγήσει ή θα γιατρέψει.  Είναι διάβασμα πέρα από τις αισθήσεις.  Κλείσε μου τα μάτια και εγώ θα σε βρω γιατί ξέρω το άρωμά σου, το σχήμα του προσώπου σου, κάθε ρυτίδα πάνω του.  Είναι όλα υπεραπλουστευμένα μπλεγμένα και έτσι γίνεται πάντα στη ζωή.  Η αφαιρετικότητα  αντί να λιγοστεύει τα περιττά, αδειάζει παντού απουσίες και καταντάει μια τραγικότητα που σέρνει κομμάτια από όλους αυτούς τους τεμαχισμούς μέσα σου και αγκομαχάς από το βάρος τους, γιατί έχεις πάρει μακρινούς δρόμους να ταξιδέψεις.

Έτσι σε μένα, για σένα, αρκεί μόνο αυτό και…..

ένα φιλί στον καρπό σου που θα νομίζεις ότι είναι το δάκρυ μου, αλλά θα είναι μια πεταλούδα.

Κάποτε έκανα ξιφασκία. Ο προπονητής είχε δεί ότι το σπαθί που θα ήταν καλύτερο για μένα ήταν το sabre (η σπάθα) και όχι το epee ή το foil (ακόμα πιο λεπτό στο χειρισμό).... Στα λεπτά μου μπράτσα διέκρινε δύναμη, ίσως λόγω του μπαλέτου που παράλληλα έκανα, γιατί όταν κρατάς χρόνια το βάρος σου στη μπάρα δυναμώνεις, αν και μετά πρέπει μόνο να την ακουμπάς ελάχιστα. Μου κακοφάνηκε γιατί ήταν άγαρμπο σπαθί και πιο βαρύ απο το epee και το foil που αυτά θέλουν καλό καρπό. Για να με παρηγορήσει λοιπόν μου έλεγε ότι ήταν το σπαθί του Ντ΄ Αρντανιάν. Τρομάρα του. Μάλλον γιατί ήμουν κοντή και με τις βαθιές προβολές χτυπούσα καλά το στόχο. Δεν θυμάμαι και πολλά από τότε, έχουν περάσει χρόνια. Το μόνο που θυμάμαι ήταν ο στόχος δεν χανόταν ποτέ από τα μάτια μου. Αυτό μου έμεινε. Τα χρόνια πέρασαν και τα παράτησα όλα παρόλο που και στα δύο ήμουν αρκετά καλή. Βασικά δειλή ήμουν να συνεχίσω γιατί η πειθαρχία με στένευε μέσα μου. Ίσως από την άλλη να ήταν οι ανατροπές που ήρθαν σαν τσουνάμι και έπρεπε να αφήσω τις πολυτέλειες και τους δικούς μου στόχους και να στραφώ σε αυτό που υπαγόρευε η ζωή. Η πειθαρχία έγινε αφοσίωση σε φροντίδα, που για το νεαρό της ηλικίας μου ήταν πιο κοφτερή λεπίδα από ένα χαζό σπαθί ενός ιππότη που ξεπήδησε από παραμύθι. Ούτε για αυτό έκανα τελικά. Βασικά, δεν ξέρω γιατί προορίζομαι, γιατί οι ρόλοι έχουν αυτήν τη γαμημένη πειθαρχία και το πρέπει. Προτίμησα την ανένταχτη ζωή. Δικαιολογώ τη φυγή μου έτσι και όσο πιο πολύ το επιθυμώ, τόσο πιο πολύ κουτρουβαλιάζομαι σε πεδία μαχών.
Θα ήθελα να είμαι κάτι σπουδαίο, αλλά δεν είμαι.......
και τελικά να μην χρειάζεται στη ζωή μας τόση σπουδαιότητα. Ήρωες δεν γεννιούνται ποτέ, παρά μόνο στην απόλυτη στιγμή του πολέμου. Τότε μόνο.
Θα περιμένω λοιπόν τη στιγμή εκείνη.
και μακάρι να μην κουτρουβαλιαστώ πάλι.......

[αναμνήσεις ενός χαμένου ιππότη]

Θέλω να ζυμώσω και να ψήσω ψωμί.
Να χώσω τα χέρια μου μέσα στη σάρκα της ζύμης και να νοιώσω πάλι ότι κάτι όμορφο, ταπεινό και νόστιμο μπορώ να δημιουργήσω για σένα. Αυτά τα λευκά χέρια με τα μακριά δάχτυλα, που τα φιλούσες προσεχτικά για να μην σπάσουν οι φλέβες, να γίνονται γροθιά να δουλεύουν τη ζύμη. Έτσι και οι λέξεις που παλεύω σε αόρατα χαρτιά γραμμένα με ψυχικά μελάνια. Σαν το ζυμάρι που θα φουσκώσει...
Και όταν ψηθεί και ετοιμαστεί θα τρελαθεί ο άνεμος από την εύγευστη μυρωδιά του και θα πλημμυρίσει ζεστασιά η σκέψη σου.

Ναι. Ψωμί θέλω να ζυμώσω απόψε που το φεγγάρι σου πεινάει, γιατί καμιά φορά, τίποτα δεν μπορεί να καλύψει το κενό της ματαιότητας και αυτήν την πείνα που σου προκαλεί συνέχεια, όσο ένα κομμάτι φρεσκοψημένο ψωμί.
Το πιο δυνατό άγγιγμα στον ουρανίσκο, μετά το γάλα από το βυζί της μάνας.

Με κόβεις πάνω στο πατρόν που γουστάρεις/
στα μέτρα σου, έτσι τα καλά μετρημένα/
ούτε χιλιοστό να μην ξεφύγει το σχέδιο /
του ρούχου έρωτα που θέλεις.
Ακούνητος σε μια ραπτομηχανή με στρώνεις/
και με τρυπάς για να περάσεις τις ραφές.
Δουλεύεις καλά το ύφασμα της αγάπης/
που θα σε ντύσει.
Κάθε τρύπημα διαπερνά την ψυχή μου/
και όσο φτιάχνεις το ρούχο σου,
που θέλεις να ντύνει το κενό μέσα σου/
τόσο γδύνεις την καρδιά μου.
Τόσο άψυχη θα μείνω/
ρούχο καλοδουλεμένο, αλλά άδειο από στοργή.

Έκατσα χθες με μια κουβέρτα έξω στο σκοτεινό ουρανό και είδα όχι τη νύχτα, αλλά το σκοτάδι. Τότε, νομίζω κατάλαβα πόσο λυπημένο είναι το φεγγάρι μου, εκεί να στέκεται σαν ένας μύθος για όλους και αυτό να μην το καταλαβαίνουν.
Δεν δακρύζει πια το φως του. Δεν μπορεί παρά κάθε βράδυ να πασχίζει να ρίχνει το φως του στα σκοτάδια μας. Δεν είναι πάντα δυνατό. Αμυδρό κ. ασθενικό όταν η καταιγίδα σκίζει τις φτωχές μέρες του χειμώνα.
Θα ήθελα τόσο πολύ να συνεχίσω να πιστεύω ότι το χαμόγελό σου δεν κρύβει κοφτερά δόντια και η αγκαλιά σου δεν θα γυρίσει το μαχαίρι στα σπλάχνα μου. Θέλω τόσο πολύ να σε εμπιστευτώ ξανά. Να σου πω για το φεγγάρι, τον ήλιο που την αγγίζει στο ξημέρωμα, για μένα. Δεν μπορώ πια.
Έκανε πάλι κρύο, αλλά η Άνοιξη το παλεύει. Ήταν μια ήσυχη βραδιά, εκεί χωμένη σε μια κουβέρτα όλη να προσπαθώ να εξαφανίσω την παγωνιά από μέσα μου. Είσαι ένας μικρός θάνατος ζωή. Είσαι μια γέννα στα σπλάχνα της νύχτας μου.
Θέλω να πιστέψω πάλι το χαμόγελό σου. Κάτι σαν νανούρισμα τα λόγια σου,  να κοιμάμαι στην αθωότητα του κόσμου [μου], αλλά ένα σκοτάδι όλο βγαίνει και παγωνιά.....

Ω ! γλυκέ μου Ιβίσκε
τα νυχτολούλουδα μυρίζουν πάντα έρωτα, 
και οι πυγολαμπίδες δεν είναι παρά ξωτικά που χορεύουν μεθυσμένα
με άστρα που έπεσαν για να γίνουν θνητά αγγίγματα στο κορμί σου.

Τα όνειρα θα σε σκεπάσουν ζεστά απόψε που κλαις
απαρηγόρητο λουλούδι μου
Ω! γλυκέ μου Ιβίσκε,
η λήθη είναι νανούρισμα, κοιμήσου σ΄ αυτήν που ξέρει
να αγαπάει ένα Φθινόπωρο.

[Στ. Θ]

Όταν......

η ψυχή σου είναι ελεύθερη και το πνεύμα σου ατίθασο σαν γεράκι δεν αντέχεις ουρανούς χωρίς να αγγίζεις τα όρια σου. Όταν νιώθεις τον παλμό να χτυπά στις φλέβες σου με δύναμη, δεν αντέχεις να μην χτυπήσεις τη γροθιά σου πάνω στα μαχαίρια που σε απειλούν. Όταν αγαπάς, αγαπάς χωρίς λύτρωση, εκτός και αν οι άγγελοι νίκησαν τους αγώνες σου σ' αυτή τη ζωή. Όταν η φωνή σου δεν βγαίνει να ακουστεί, τότε οι λέξεις σου γίνονται πύρινες γλώσσες, γίνονται νερό που πέφτει από καταρράκτη, γίνονται ταξίδι σε πελάγη άγνωστα. Φοβάσαι; και εγώ σαν παιδί αφημένο σε μια γωνιά άγνωστη του κόσμου. Και ο κόσμος είναι γαμώτο τεράστιος με χαμόγελα πέτρινα και χέρια αχυρένια. Μην ακουμπάς το ψέμα σαν να είναι ζαχαρωτό στα χείλια σου, δεν είναι παρά ένα γλυκό δηλητήριο. ακούμπησε πάνω στο στέρνο μου και κοιμήσου, θα πετάξουμε μακριά. Φοβάσαι; και εγώ, γιατί όλα είναι άδεια χωρίς όνειρο.........

Όλο και πιο πολύ η κραυγή χώνεται σε λέξεις δάχτυλα που μπήγονται στη σάρκα μου. Όσο χάνεται ο εαυτός μου στον πόνο και η γύμνια του δεν μπορεί να ντυθεί από κανένα ψέμα, η αλήθεια θα γεννιέται πάντα από τα σπλάχνα μου.

(photo Peter Lindbergh)

https://www.youtube.com/watch?v=yz8b7GaYcFg&feature=share