Πρέπει να ξεκινήσω από την τελεία.  Σήμερα όλα ξημέρωσαν σε συννεφιά. Το κεφάλι βαρύ να μην μπορεί να στερεωθεί στον άτλαντα και τα χείλια στεγνά από την αϋπνία.  Είναι κάτι βράδια που απλώς τα μάτια κλείνουν αλλά δεν κοιμάμαι.  Που να έρθει ο γλυκός εκείνος ύπνος, όταν όλα ξεσπούν μέσα μου σε θύελλα η οποία με τίποτα δεν σταματά να ξεσκίζει συθέμελα την κάθε μου φλέβα.  Θάνατος, Προδοσία, Κακέκτυπες φιγούρες να απλώνουν χέρι συμπόνιας και  το μόνο που θέλουν είναι να με δουν γονατισμένη και ηττημένη στο δικό τους κόσμο.  Πρέπει αυτήν την καταραμένη τελεία να την κάνω ανάσα στο γραπτό μου και όχι ένα τέλος, όπως μου το ορίσανε χωρίς αιτία και αφορμή.  Να μου αφαιρούν το δικαίωμα του «γιατί».  Πρόσφατα έμαθα, ότι δεν έχω δικαίωμα να πονώ στο θάνατο. Δεν έχω δικαίωμα να αγαπώ και να γράφω για αυτό.  Ακαταλαβίστικα δικαιώματα επάνω μου.  Ακαταλαβίστικη η δίψα της κυριαρχίας επάνω μου.  Ακατανόητη η απάθεια της σύνθλιψης.

Κάθε βράδυ τρέχω μέσα σε σκοτάδια και νοιώθω χέρια χωρίς κεφάλια να μ’  ακουμπούν και να τραβάνε τα ρούχα μου.  Στο τέλος μένω γυμνή και παγωμένη και μια ντροπή να καλύπτει την ορφάνια μου.  Βρίσκω μια σκοτεινή γωνιά και χώνομαι σαν φοβισμένο αγρίμι να με σκεπάσει τουλάχιστον η νύχτα.  Κρυώνω.  

Να είμαι με εκατό κουβέρτες καλυμμένη και να είμαι παγωμένη.  Θερμοκρασία κανονική.  Από πού λοιπόν τόση παγωμάρα θανάτου;  Από εσένα που λες ότι είμαι ένα τίποτα, που ό,τι σκέφτομαι δεν είναι παρά ένας χορός του μυαλού μου και δεν υπάρχω.  Και αφού δεν υπάρχω, δεν μπορώ και να νοιώθω.  Αλλά ξέρεις, πάντα είμαι ζαβολιάρα και σου την σκάω πρώτη. Κρεμασμένη επικίνδυνα, από τις λέξεις που γράφω, ξεγλιστρώ στην ελευθερία μου.  Έτσι, δεν με κατέχεις για να με κρίνεις.  Δεν με ξέρεις για να με αναγνωρίσεις.  Αλλάζω μορφές γιατί ένα τίποτα μπορεί να γίνει τα πάντα.  Δεν ξέρω να χαϊδεύω την έπαρση σου.  Δεν  μπορείς να ακουμπήσεις αυτά που νοιώθω.  Δεν θα γίνει ποτέ η αγάπη αυτή δική σου.  Υποκλίσου στις αυταπάτες, αλλά εμένα δεν μπορείς να με φυλακίσεις  σε ύβρις.  Είμαι δραπέτης από το σκοτάδι. 

Πρέπει να κλείσω την ιστορία με μία τελεία.  Όχι αυτή που εσύ επιθυμείς γιατί μου έβαλες κανόνες, αλλά για να ντυθώ πάλι.  Κρυώνω και παντού κοράκια έτοιμα να επιτεθούν για θρίαμβο.  Όμως, πριν κλείσω θα σου πω να μάθεις να αγαπάς πέρα από την ψυχή σου και αυτό θα το καταφέρεις μόνο όταν κατέβεις στον κόσμο που ζουν οι εφιάλτες και οι σκιές και συναντήσεις κομματιασμένες καρδιές. Τότε, ίσως και μόνο τότε, ακούσεις να σου λέει «πεθαίνω για σένα».  

Τελεία.

Κοίτα. Σήμερα άνθρωπε δεν θέλω να σου μιλήσω.
Βαριά ο άνεμος χτυπάει στο κλειστό παράθυρο και η Άνοιξη
ακόμα μακριά ταξιδεύει.
Ξέρεις να αγαπάς; ή ψηλαφίζεις σαν άπιστος τις χαραγμένες λέξεις
πάνω σε γυμνούς κορμούς δέντρων;
Ξέρεις να διαβάζεις ή συλλαβίζεις τη ζωή σου;
Κοίτα. Σήμερα άνθρωπε θα μείνεις μόνος.
Σκορπάς άπληστα τα συναισθήματα,
ενώ λες ότι είσαι φτωχός.
Μόνο κάτι φωτεινές εικόνες σε πολυσύχναστους δρόμους
και κρεβατοκάμαρες αφηγήσεις κρέμονται στα μάτια σου.
Κοίτα. Σήμερα άνθρωπε δεν θέλω να σου μιλήσω.
Ούτε ένα γράμμα τσαλακωμένο δεν θα χαθεί σε βόθρους πια.
Βρώμικη η Πολιτεία που ζεις. Βρώμικοι οι δρόμοι που περπατάς
αλλά εντυπωσιακοί.
Εντυπωσιακά κλείνεις επιλόγους. Εντυπωσιασμοί όλα σου.
Ξέρεις να αγαπάς; ή ψελλίζεις την αχόρταγη υπεροψία σου
στο να ζητάς κάτι τόσο πολύτιμο όσο το "να σ΄ αγαπώ;"
Κοίτα. Σήμερα οι πόλοι αντιστράφηκαν κ. ο Βορράς, θα γίνει ο Νότος μου.

Άντε να σας πω πάλι μια ιστορία. Διαλέγω προσεχτικά τη φαντασία. Είναι τόσο δύσκολο να φτάσεις να κολυμπήσεις, χωρίς να πνιγείς, σε όλα αυτά τα βαθιά κανάλια του εγκεφάλου.

Σήμερα, όλα πήγαιναν σε χρόνο reverse. Άλλο πάλι και τούτο.  Να θέλεις να πας μπροστά και να προχωράει η αφιλότιμη η σκέψη με την όπισθεν και είναι δύσκολο πολύ ομολογώ.  Δεν γίνεται να μην τρακάρεις πάνω σε μια άσχημη εμπειρία. Τα άσχημα ορθώνονται παντού σαν πασσαλάκια.  Επιδέξια να κινούμαι σαν οδηγός που περνάει από ασκήσεις για άδεια διπλώματος.  Το αποτέλεσμα είναι να γρατζουνάω συνέχεια το μυαλό μου, αλλά ευτυχώς δεν το σμπαραλιάζω.  Στην αγωνία λοιπόν της διαδρομής  και πάνω στο λεβιέ των ταχυτήτων μου, το χέρι σου πιάνει το δικό μου και το σταματά από την αγωνία της «αλλαγής» ταχυτήτων. Το πιο σημαντικό συναίσθημα είναι αυτό της παρουσίας σου.  Να ξέρω, ότι στην πιο αμήχανη στιγμή μου και όταν όλα «ανάποδα» υπάρχουν, να μου δίνεις εκείνο το πιάσιμο που θα σταθεροποιήσει τους παλμούς μου για να κοπάσει ο ίλιγγος του παραδόξου.

Ο ίλιγγος του παραδόξου είναι παντού.  Τον συναντώ συνέχεια στα βλέμματα των ανθρώπων, στα παχυλά λόγια που στάζουν τα χείλια τους, ξεστομίζοντας μεγάλους τίτλους με λέξεις που χορεύουν παλαβά από αγάπη, πίστη, φιλία, θαυμασμό, μίσος, ηδονή…….και κυρίως δικαιολογίες και θυματοποίηση. Όλοι οι άλλοι είναι οι «δράστες». Ψυχοπαθολογικές μαριονέτες της μοίρας τους. Ο τρελός και η τρελή στη μοίρα πιάνονται παρέα, δεμένη πάνω στο ίδιο κατάρτι που λέει και ο Νταλάρας. Έτσι, ο ίλιγγος κλιμακώνεται στη ζωή μου και καμιά φορά, όταν δεν είσαι κοντά μου πρέπει να πατήσω στο κορμί μου μόνη μου την voltaren.  Πρακτική ειδικών στιγμών κινδύνου.  Κάθεσαι μπροστά στον καθρέφτη πιάνεις το κόκκαλο του γοφού σου και απλώνεις πίσω την παλάμη σου μέχρι να φτάσει να αγγίξεις το άνω μέρος του οπισθίου σου.  Εκεί σημαδεύεις την ένεση.  Ηρωική στιγμή του εαυτού σου.  Η απόλυτη μοναξιά και η απόλυτη αυτονομία της, γιατί η μοναξιά αυτό το δώρο σου προσφέρει το απόλυτο στην ελευθερία.  Τσιμεντένιος τοίχος! προσοχή πάρτο αλλιώς.

Σε αυτό το reverse, λοιπόν που σας λέω, αρχίζω να συνειδητοποιώ και θέματα που προσπέρασα χωρίς να κοιτάξω, γιατί η πορεία μου με την όπισθεν έχει πιο μειωμένη ταχύτητα, οπότε κάτι πιάνω που μου ξέφυγε, νομίζοντας ότι προχωρώ μια χαρά μπροστά.  Τι βλέπω λοιπόν;  Βλέπω ζωές καλοντυμένες με θλιμμένο ύφος και άλλες με μια υπεροψία αντισυμβατική με το «άρωμα» τους.  Σαν να φοράνε φτηνές κόπιες ακριβών αρωμάτων, αλλά να «κραυγάζουν» άνετο ελιτισμό. Μου πιάνεις πάλι το χέρι γιατί αρχίζω να τρέμω από την ψυχρότητα που αντικρίζω. Διψάω για εκείνο τον αέρα που έρχεται από την καρδιά της θάλασσας και δεν τον αναπνέω.  Παντού μυρίζει ανετίλα και υποκρισία και παιδικό σαπούνι πάνω σε γερασμένες νότες παλιάς μουσικής.

Ο ίλιγγος του παραδόξου είναι μέρος της ζωής μου από ό,τι φαίνεται και εσύ επίσης.   Κάποτε σου υποσχέθηκα να τα αφήσουμε όλα και να τρέξουμε στη θάλασσα.  Να πετάξουμε τα παπούτσια και ξυπόλητοι να αφεθούμε στο γαργάλημα του μικρού κύματος που παφλάζει στην ακροθαλασσιά.  Εκεί μυρίζει ελευθερία και αγάπη.  Να χώνουμε τα χέρια μέσα της για να πιάσουμε τα βυθισμένα άστρα.  Δεν τα κατάφερα να στο προσφέρω αυτό το φευγιό.  Έμεινα σε μια ανάποδη διαδρομή σε σταθερές ράγες πορείας. 

Είμαι η ίδια πια παράδοξη από την διαδρομή μου και εσύ, ακόμα εκεί, να μου κρατάς το χέρι στο αφήνω να ελευθερωθείς.

  

~καμιά φορά είναι δύσκολο να καταλάβεις τον εαυτό σου μέσα απο καταστάσεις που βιώνεις. ακυρώνεις κ. ακυρώνεσαι απο ανθρώπους και γεγονότα, αλλά σχεδόν πάντα, ξαναπροσδιορίζεσαι πάνω στους χάρτες της ζωής. σ΄ αυτόν τον αόρατο χάρτη γίνονται οι διαδρομές μας. σ΄ αυτόν, ο ουρανός γκριζάρει και η θάλασσα γεμίζει καταιγίδες και κύματα, ενώ οι ύφαλοι - τα ατυχή συναπαντήματα- απειλούν να σε ναυαγήσουν. το ταξίδι όμως συνεχίζεται και οι φάροι σαν άγγελοι αλλά και ως αγγελιοφόροι σου "μιλούν' την είσοδό σου στο λιμάνι. εκεί, φορτώνεις ή ξεφορτώνεις όνειρα και προσδοκίες πριν ξανασαλπάρεις για την ρότα σου.
~δεν μιλώ πολύ, αλλά στο γράψιμο είμαι πολυλογού. γράφω χωρίς σταματημό και όταν καμιά φορά το ψυχικό μου μελάνι εξαντλείται, δεν καταλαβαίνω πώς με τη μύτη του κονδυλοφόρου γρατζουνώ την ψυχή του άλλου.
γράφω με μικρά γράμματα μετά από τελείες (σας το έχω ξαναπεί αυτό) και ανορθόγραφα ενίοτε. γράφω αυτοματοποιημένα λες και το δαιμόνιο πνεύμα μου δεν έχει ανάγκη από λογικές και συμφέρουσες παύσεις. σου γράφω ανελέητα λοιπόν.
~καμιά φορά, που λες χρειάζομαι ένα δυνατό χέρι να μου αρπάξει τον καρπό. να σκεπάσει τις φλέβες μου στο μεσημβρινό του καρπού μου και να με σταματήσει, γιατί εξαντλούμαι και τελικά αντί να πλοηγώ την πορεία μου, βρίσκομαι εκστασιασμένη πάνω σ΄ ένα ακυβέρνητο πλοίο, που χάνει και την άγκυρα στο τέλος. και πλοίο χωρίς άγκυρα αγκυροβόλιο δεν βρίσκει για να δέσει.
αυτά και σαλπάρω.