Να χωθώ μέχρι την καρωτίδα στα ποιήματα /

Nα κολυμπήσω σε φλόγες που δεν καίνε/

μέχρι οι στίχοι να γίνουν αίμα μου/

τι λες θα σώσω αυτήν την αγάπη;

Και αυτές οι απολήξεις των νεύρων μου /

σακιά με πέτρες και καρφιά/

βάδισμα  σαν κατάδικος /

να σέρνω την κατάρα να μην αγαπιέμαι/

Έτσι να χωθώ στις φλόγες σου/

στάχτη όλα ναι, σκόρπισέ την /

Να γεμίσουν όλα από μαύρη σελήνη

Άγγιγμα.

Να γεμίσουν ανάσες τα στήθη μας/

Άπλωσε τα λόγια σου σεντόνι/

πάνω μου και σκέπασέ με/

κάνει τόσο κρύο εδώ στο σκοτάδι/

Να γεμίσουν τα κύτταρά μου/

Να πλημμυρίσω από σένα/

Τι λες θα σώσω αυτήν την αγάπη;

Λένε, ότι την πούλησες σε ακριβά σαλόνια/

και έλεγες να γίνω για σένα Γυναίκα/Πόρνη/Κόρη/Πόλεμος

πόσους ρόλους ντύθηκα και να ντυθώ ακόμα…

Τι λες θα σώσω αυτήν την αγάπη;

Άθλιες φιγούρες να περιγελούν /

τη φτώχεια μου και τα γυμνά μου λόγια/

Άλλοι πάλι με οίκτο να με κοιτούν/

έτσι αμόλυντη να τριγυρνώ σ’  έναν κόσμο

ένοχο.

Ένοχη η αθωότητα δεν το ήξερα/

και οι απολήξεις των νεύρων μου

σακιά με πέτρες και καρφιά/

Τι λες θα σωθεί αυτή η αγάπη;