Πέρασα έναν ωκεανό συναισθημάτων...
λιμάνια, ξέρες, ερημιές με τεράστια ψυχικά κύματα
από τα σπλάχνα της αβύσσου.
Πέρασα σκοτάδια, και ήλιους....
ελπίδες σαν γλάροι να ταΐζονταν από μια 
ήρεμη μέρα γεμάτη τροφή στα χέρια της.
Είδα σκιές να στέκονται χωρίς φωνή,
χωρίς ψυχή, χωρίς άγγιγμα.

Έφτασα ναι ... κάπου
δεν έχει σημασία, δεν είναι Ιθάκη,
αλλά ούτε και το ταξίδι είχε σημασία.
Σημασία είχε μόνο για μένα
ότι το ξεκίνησα
η αρχή μου για το όπου και όταν και αν
με έβγαζε η ψυχή μου σε αυτό που την καλούσε.

[Στ. Θ.]