Το να πλέκεις παραμύθι με κλωστές αόρατες και ούτε καν με λέξεις δεν είναι εύκολο πράγμα.  Είναι μια μαγεία που μόνο μυημένοι στην κατεργαριά μπορούν να το αντέξουν.

     Κατεργάρα ή σκάνδαλη μπορείς να με πεις ή όπως θέλεις, αλλά όχι ψεύτρα.  Μισώ τα ψέματα γιατί είναι φτηνά και άσπλαχνα.  Το παραμύθι είναι η ψυχή σου, είναι η ψυχή μου. Το παραμύθι είναι μια ιστορία με Αρχή οπωσδήποτε και ένα Τέλος εύπλαστο, αναλόγως του ψυχισμού σου.  Πετάς μια σκέψη  στο νερό - ας πούμε - και αυτή βυθίζεται στην άβυσσο και χτίζει παλάτια.  Εκεί, κατοικούν οι εφιάλτες και οι ενοχές. Οι δε θησαυροί σου φυλάσσονται από περίεργα χωρίς καρδιά πλάσματα.  Τα όνειρα έχουν άλλον προορισμό.  Αυτά κουρνιάζουν σε φτερά αγγέλων που χτίζουν τις φωλιές τους σε δάση που ζουν ξωτικά και νεράιδες και όλου του κόσμου τα αθώα πλάσματα που σκότωσαν οι πλάνες. Το όνειρο δεν είναι πλάνη, όπως καταλαβαίνεις, αλλά ευχή.  Ευχή να παραμείνεις αμόλυντη ύπαρξη από την κάθοδό σου στον Άδη.  Ψάχνεις λάγνο θάνατο σαν πεινασμένη καταστροφή, ένα σαρκοβόρο ηδονής και τρίβεσαι πάνω σε αγκαλιές με λέπια.

     Το να πλέκεις παραμύθι,  από τις φλέβες του μυαλού με αόρατες κλωστές, ανύπαρκτες σχεδόν,  είναι πολύ επώδυνο ξέρεις και θέλει γενναιότητα να μεταγγίσεις κόσμους σε άδεια από γενναιότητα κορμιά.  Είναι επώδυνο, γιατί κάθε φορά μια φλέβα σπάει και χάνεται ψυχικό ρευστό σε ποτάμια που χύνονται σε αβύσσους.

     Είναι προορισμός, του παραμυθιού να σε μεταμορφώσει σε έναν πανέμορφο ρόλο, να σε μυήσει στην αλήθεια σου που την γεμίζεις συνέχεια με δικαιολογίες και αφορισμούς. Είναι μύηση το παραμύθι και ιέρειες οι υφάντρες του.  Είναι το ταξίδι που θα κάνεις από παιδί μέχρι τη δύση της ζωής σου.  Σου γεμίζει το κοφίνι σου με ταΐσματα για να μην πεινάς. Σε ντύνει με ρούχα  ζεστά αν και όχι πάντα αστραφτερά, για να γίνεις ένας υπέροχος άνθρωπος ή ένα λυτρωτικό τέλος.

Κόκκινη κλωστή δεμένη

στην ανέμη τυλιγμένη.

Δωσ’  της κλώτσο να γυρίσει

Παραμύθι ν’  αρχινήσει!