Χαίρομαι που δεν μ΄αγαπάς.

Ήταν τόσο μεγάλη ευθύνη να σε νοιάζομαι να μην είσαι παγωμένος μέσα σε τόσα σκοτάδια.  Χαίρομαι που τελικά βρήκες το κουράγιο να μου το πεις με δύο λέξεις σαν σφαίρες εκτέλεσης. 

Είναι τόσο εύκολο ξέρεις αυτό στο θάνατο, τόσο λυτρωτικό από εκείνη τη φυλακή του βασανιστηρίου με τοίχους στο μυαλό μου γεμάτο μουτζουρωμένες από χώμα και βροχή, λάσπη ξεραμένη, ίχνη ερωτήσεων και αμφιβολίες. Αχ αυτό το αποπνιχτικό σκοτάδι που δεν ξέρεις αν o χρόνος έφυγε ή ήρθε ή σε άφησε λησμονιά, νοσταλγία. Δεν υπάρχει χειρότερο να βρεθείς  σ’ αυτό το μπουντρούμι χωρίς μια ηλιαχτίδα αγγίγματός σου να φωτίζει την καρδιά μου.

Αυτές οι λέξεις που ξεστόμισες σφηνώθηκαν σαν ακαριαίο τέλος και αυτό είναι μια πράξη αγάπης σ’ έναν έρωτα που δεν θα ζούσε σε τόσα περάσματα από καρφιά, και λεπίδες στα φιλιά σου, αν και σε αυτές τις μελωδικές υποσχέσεις που κοιμίζουν ένα βρέφος υπάρχει στοργή.... ίσως!

Χαίρομαι τελικά που δεν μ΄ αγαπάς, καθώς μάταιη η αναμονή σε μια προσμονή που δεν θα ερχόσουν. Ποινικά δικαστήρια για τα αισθηματά μου, γράμματα χωρίς περιστροφές.  Θεέ μου τι ίλιγγος να στριφογυρνάς σε ένα σκοτεινό δωμάτιο.  Μα και με τα μάτια κλειστά να βλέπω ότι όλα ξενύχτησαν για να μας ξεγελάσουν.  Γράφω έναν δρόμο χωρίς να ξέρω που σταματά, που θα με φτάσει.  Ίσως κοντά σου, αλλά δεν με βλέπεις.  Είμαι δίπλα σου εκεί. Αόρατη.

Και όμως είναι λυτρωτικό να γδύνομαι από  όλους αυτούς τους ρόλους που ντύθηκα για να μ΄ αγαπάς. Είναι τόσο μεγάλη ευθύνη σε τόσους αλυσοδεμένους ρόλους, αλλά θα σου ομολόγησω ότι ο πιο αγαπημένος μου ρόλος ήταν ο πιο βρώμικος.  Αυτός της πόρνης που την έπαιρνες στον υπόνομο του μυαλού σου και με εκείνη τη σιωπή που άφηνες στο δωμάτιο. Απόκοσμος με κοιτούσες σαν να γινόμουν πίνακας ενός τρελού ζωγράφου.

Οι δρόμοι φεύγουν, κυλούν σαν κορδέλες από τα μαλλιά της μοίρας μας και έτσι προχωρώ, ανασαίνω αξιοπρέπεια πάλι πάμπτωχη και πεινασμένη από τη στοργή σου. Απομένει πια μια φορεμένη γοητεία, ένα κουστούμι πανάκριβο πάνω σε σκελετούς με άδεια χέρια και άδεια μάτια και οι σκιές παντού γύρω μου. Σε ψάχνω αλλά δεν μπόρω να φύγω από αυτό το σκοτεινό μέρος που με τυφλώνει λύπη.

Για αυτό, χαίρομαι που τελικά μου έδωσες εκείνες τις δύο λέξεις, σφαίρες ακαριαίου τέλους γιατί ξέρεις, ήταν πραγματικά η μόνη αληθινή πράξη στοργής σου.  Χαίρομαι που βρήκες το κουράγιο να το κάνεις, αφού τελικά, αυτό θα γινόταν σαν προκαθορισμένη πράξη μιας .....στιγμής.