[Ένα Δειλινό στα μάτια σου]

Τόσοι στίχοι γραμμένοι για εμάς τους πυρακτωμένους ανθρώπους.

Φως και Σκοτάδι να πέφτουν  βροχή στην ψυχή μας.

Σάρκα πεινάς. Σάρκα διψάς. Σάρκα γεννάς.

Στο Χώμα ρίζες στα πόδια μας. Φύλλα πεσμένα από τους ανέμους

Ταξίδι μου με λησμονάς.

Καρδιά μου χτύπα δυνατά να νιώθω ότι ο χρόνος μου δεν φεύγει.

Ριζώνω στο πεπρωμένο μου, χωρίς να ξέρω το όνομά του.

Μυρίζω την ψυχή σου και σαν αγρίμι κοιτώ από το βράχο ψηλά

Να βυθίζεται ο ήλιος μας στα σπάλχνα της γης.

Ξένε, πες μου την ιστορία σου...

Έχω πολύ καιρό να ακούσω μια ιστορία ανθρώπινη

και οι αγκαλιές έχουν τόση μοναξιά επάνω στο κορμί μου.

Ω! μα πόσο ξένη είναι η διαδρομή σε κάθε ίδιο βήμα....

Λίγο πιο κοντά, λίγο πιο μακριά και τα ρόδα ανοίγουν διάπλατα χαμόγελα.

Και όμως....

Ταξίδι μου με λησμονάς.

και τόσοι στίχοι γραμμένοι για εμάς τους πυρακτωμένους ανθρώπους.

Όμως, τα μάτια σου έχουν ένα δειλινό μέσα τους. Ένα γλυκό αντίο.