Και ενώ εμείς είμαστε καθισμένοι στην απέραντη νωθρότητα των παράλληλων κόσμων μας. Η εικόνα να τρέχει στους γυάλινους δέκτες μας και να νομίζουμε ότι όλα μακριά, όλα στα ανέγγιχτά μας. Ψάχνω να γραπώσω το χέρι του έρωτα μπας και με βγάλει από αυτήν τη φαυλότητα και σε κοιτώ στα μάτια κόσμε μου και δεν ξέρω αν η ερώτηση μου μπορεί να απαντηθεί ή να χαθεί σαν ποτάμι που χύνεται στα σπλάχνα της θάλασσας.
Και εσύ σωπαίνεις, παρόλο που εκπέμπεις πολιτισμό και σκέψη και ανάσα.....
Η ερώτηση μένει αναπάντητη λες και αυτή ανέγγιχτη θα κρέμεται στα χείλια σου που υγραίνονται από μια μαύρη όξινη βροχή που ποτίζει τους πνεύμονες πόνο και μυστικά και σκοτάδια. Αύριο πάλι θα ξημερώσεις σε μια αυγή υγρή στα σκέλια της και όμως εσύ ακόμα να την πιείς, ακόμα να την νιώσεις και ακόμα να της απαντήσεις.
Πόσες λέξεις ανορθόγραφες γράφτηκαν σε ψέματα που έμοιαζαν αλήθειες;
Πόσες σπασμένες χορδές γέμισαν παράφωνα το σ' αγαπώ;
Πόσα λεπτά χτύπησαν στο εκκρεμές της ζωής μας;
που ακόμα χτυπά σαν μουσική που μετριέται σε νότες χρονικές,
σαν το εκκρεμές του Φουκώ,
ας πούμε .....

[Ας πούμε]