Είναι και εκείνοι οι ίλιγγοι που με ξημερώνουν μετά από επικίνδυνες στροφές της ταχύτητας του μυαλού μου στον όνειρο.
Αγκομαχώντας ξημέρωμα και μιλώντας [του] για την απουσία [του] στην ουσία μου.
Πιάνω τους σφυγμούς στους πορσελάνινους καρπούς μου και μοιάζουν σαν φτερούγισμα μικρού χελιδονιού που έμεινε στο χειμώνα.
Ορφανή η ζωή χωρίς Άνοιξη.
Βαριά τα χέρια μου από το κράτημα βαρύγδουπων υποσχέσεων μένουν κρεμασμένα στο κενό μου. Τα άστρα δακρύζουν στο σκοτάδι μόνα. Η φωτιά τους δε.... μοιάζει με θάνατο που σιγοκαίει στη Μαύρη Θάλασσα του Αμέτρητου.
Άδειο το κενό στο Χάος. Πεινασμένο μου σκοτάδι καταβροχθίζεις όλο το φως στη μάχη του Άδοξου.
Χειμώνας..... θάλασσά μου, γίνε φουρτούνα να πνίξεις τον ίλιγγο.

και λύτρωσε το χελιδόνι σου.

[Πονοκέφαλος]