Τους  ποιητές δεν θα τους βρεις να ζουν μόνο σε στίχους.

Ζουν όπου στρέψεις το βλέμμα σου,

αν και εφόσον το ταξιδέψεις στις διαθλάσεις του φωτός

στη μάχη με το σκοτάδι.

Έτσι και το βλέμμα μας όταν συναντήθηκε

Ακαριαία έπαψαν τα όπλα να χτυπιούνται στις καρδιές μας.

Και τα λόγια χάθηκαν στις καρωτίδες μας

Αίμα κυλά παντού. Νομίζω έτσι ….

Αίμα και γύρη.

Τι νομίζεις, δεν είμαστε τοπία από κυκλάμινα;

Είμαστε γεμάτοι σπόρους γύρης για μελίσσια και κεντήματα

Που υφαίνονται  σε αόρατο αργαλειό της Μοίρας.

Τους ποιητές, λοιπόν,  θα τους βρεις να ζουν και στους στίχους

και παντού,  όπου και αν η καρδιά σου διψάσει από ζωή

Ανατολή και Δύση.

Και εμάς, κάπου εκεί, στη μέση του Δειλινού

να σωπαίνουμε τη μάχη.

Σαν γλυκό νανούρισμα του Αντίο.

[Τοπία μέσα μας]

Eίναι και εκείνοι οι στίχοι που ιερές οι φλέβες τους έσταξαν αγάπη στο νου μας.
Κομματιάστηκαν στίχο στίχο για να υπάρχουμε Ολόκληροι.
Εσύ και Εγώ, σε μια στροφή ιλίγγου ή σε μια φωλιά αετού,
γιατί αρπαχτικά είμαστε για το εγώ μας.

Είναι και εκείνοι οι ίλιγγοι που με ξημερώνουν μετά από επικίνδυνες στροφές της ταχύτητας του μυαλού μου στον όνειρο.
Αγκομαχώντας ξημέρωμα και μιλώντας [του] για την απουσία [του] στην ουσία μου.
Πιάνω τους σφυγμούς στους πορσελάνινους καρπούς μου και μοιάζουν σαν φτερούγισμα μικρού χελιδονιού που έμεινε στο χειμώνα.
Ορφανή η ζωή χωρίς Άνοιξη.
Βαριά τα χέρια μου από το κράτημα βαρύγδουπων υποσχέσεων μένουν κρεμασμένα στο κενό μου. Τα άστρα δακρύζουν στο σκοτάδι μόνα. Η φωτιά τους δε.... μοιάζει με θάνατο που σιγοκαίει στη Μαύρη Θάλασσα του Αμέτρητου.
Άδειο το κενό στο Χάος. Πεινασμένο μου σκοτάδι καταβροχθίζεις όλο το φως στη μάχη του Άδοξου.
Χειμώνας..... θάλασσά μου, γίνε φουρτούνα να πνίξεις τον ίλιγγο.

και λύτρωσε το χελιδόνι σου.

[Πονοκέφαλος]

Και ενώ εμείς είμαστε καθισμένοι στην απέραντη νωθρότητα των παράλληλων κόσμων μας. Η εικόνα να τρέχει στους γυάλινους δέκτες μας και να νομίζουμε ότι όλα μακριά, όλα στα ανέγγιχτά μας. Ψάχνω να γραπώσω το χέρι του έρωτα μπας και με βγάλει από αυτήν τη φαυλότητα και σε κοιτώ στα μάτια κόσμε μου και δεν ξέρω αν η ερώτηση μου μπορεί να απαντηθεί ή να χαθεί σαν ποτάμι που χύνεται στα σπλάχνα της θάλασσας.
Και εσύ σωπαίνεις, παρόλο που εκπέμπεις πολιτισμό και σκέψη και ανάσα.....
Η ερώτηση μένει αναπάντητη λες και αυτή ανέγγιχτη θα κρέμεται στα χείλια σου που υγραίνονται από μια μαύρη όξινη βροχή που ποτίζει τους πνεύμονες πόνο και μυστικά και σκοτάδια. Αύριο πάλι θα ξημερώσεις σε μια αυγή υγρή στα σκέλια της και όμως εσύ ακόμα να την πιείς, ακόμα να την νιώσεις και ακόμα να της απαντήσεις.
Πόσες λέξεις ανορθόγραφες γράφτηκαν σε ψέματα που έμοιαζαν αλήθειες;
Πόσες σπασμένες χορδές γέμισαν παράφωνα το σ' αγαπώ;
Πόσα λεπτά χτύπησαν στο εκκρεμές της ζωής μας;
που ακόμα χτυπά σαν μουσική που μετριέται σε νότες χρονικές,
σαν το εκκρεμές του Φουκώ,
ας πούμε .....

[Ας πούμε]

Μέσα στα χαμόγελα και τις σκανταλιές υπάρχει εκείνη η βροχή που στάζει σαν δάκρυ στην καρδιά και ακούγεται σαν γλυκιά ροκ μπαλάντα. Τότε, ξέρεις ότι οι πιο λυπημένοι είναι οι κλόουν....
Έχουν πάντα μια ιστορία να σου πουν. Μια περίεργη συνωμοσία σαν τραγική σύμπτωση στον άξονα της ροής της ζωής τους. Ζωγραφισμένα χαμόγελα, ποιήματα παράφωνα από λέξεις, Έχουν πάντα μια ιστορία και ω!ναι .... είναι αληθινή.
Μέσα στα χαμόγελά τους θα βρεις θλιμμένα μάτια και αυτά, δεν λένε ποτέ ψέματα!
Όταν τελειώσει η παράσταση και πέσουν τα φώτα...τα γέλια του κόσμου θα φύγουν μαζί με τον άνεμο, αυτοί θα παραμείνουν εκεί....στο σκοτάδι μόνοι.
και η ιστορία τους θα φαντάζει άτιτλη....