Να χωθώ μέχρι την καρωτίδα στα ποιήματα /

Nα κολυμπήσω σε φλόγες που δεν καίνε/

μέχρι οι στίχοι να γίνουν αίμα μου/

τι λες θα σώσω αυτήν την αγάπη;

Και αυτές οι απολήξεις των νεύρων μου /

σακιά με πέτρες και καρφιά/

βάδισμα  σαν κατάδικος /

να σέρνω την κατάρα να μην αγαπιέμαι/

Έτσι να χωθώ στις φλόγες σου/

στάχτη όλα ναι, σκόρπισέ την /

Να γεμίσουν όλα από μαύρη σελήνη

Άγγιγμα.

Να γεμίσουν ανάσες τα στήθη μας/

Άπλωσε τα λόγια σου σεντόνι/

πάνω μου και σκέπασέ με/

κάνει τόσο κρύο εδώ στο σκοτάδι/

Να γεμίσουν τα κύτταρά μου/

Να πλημμυρίσω από σένα/

Τι λες θα σώσω αυτήν την αγάπη;

Λένε, ότι την πούλησες σε ακριβά σαλόνια/

και έλεγες να γίνω για σένα Γυναίκα/Πόρνη/Κόρη/Πόλεμος

πόσους ρόλους ντύθηκα και να ντυθώ ακόμα…

Τι λες θα σώσω αυτήν την αγάπη;

Άθλιες φιγούρες να περιγελούν /

τη φτώχεια μου και τα γυμνά μου λόγια/

Άλλοι πάλι με οίκτο να με κοιτούν/

έτσι αμόλυντη να τριγυρνώ σ’  έναν κόσμο

ένοχο.

Ένοχη η αθωότητα δεν το ήξερα/

και οι απολήξεις των νεύρων μου

σακιά με πέτρες και καρφιά/

Τι λες θα σωθεί αυτή η αγάπη;

Πέρασα έναν ωκεανό συναισθημάτων...
λιμάνια, ξέρες, ερημιές με τεράστια ψυχικά κύματα
από τα σπλάχνα της αβύσσου.
Πέρασα σκοτάδια, και ήλιους....
ελπίδες σαν γλάροι να ταΐζονταν από μια 
ήρεμη μέρα γεμάτη τροφή στα χέρια της.
Είδα σκιές να στέκονται χωρίς φωνή,
χωρίς ψυχή, χωρίς άγγιγμα.

Έφτασα ναι ... κάπου
δεν έχει σημασία, δεν είναι Ιθάκη,
αλλά ούτε και το ταξίδι είχε σημασία.
Σημασία είχε μόνο για μένα
ότι το ξεκίνησα
η αρχή μου για το όπου και όταν και αν
με έβγαζε η ψυχή μου σε αυτό που την καλούσε.

[Στ. Θ.]

Ό,τι και να πεις η ανάμνηση

μαχαίρι κόβει την πνοή μου.

Κράτησε του ανέμου τα λόγια…

υποσχέσεις που δεν  γράφτηκαν σε γράμματα,

όχι.

Άγγιξες μ΄ αυτές το δρόμο που σε παίρνει

Μακριά πάντα για όπου…..

αλλά σε κρατώ, σ΄ αγγίζω όπως τότε

που τα ταξίδια ήταν φυλαχτό

Γίνε ευτυχισμένος….

Ανάμεσα σε μια απειλή χρεοκοπίας (Again Oh Gosh), σε μια επανάσταση πολυτελείας, (με ένα Allure πουά Αναρχίας), και ένα γύρω γύρω όλοι στη μέση
η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι μας.....

Ένα ποίημα γράφεται τυφλά και ανορθόδοξα στραβά (σαν κατηφόρα)
Μια καύλα που δεν καταλήγει σε οργασμό (αφού το διαδικτυακό παραισθησιογόνο κλέβει Ταυτότητα και Νου )
Ένα ΧΑ να κάνει ελεύθερη πτώση από τα βράχια της Ακρόπολης
Μια καλτσοδέτα να σφίγγει το λαιμό του πάλαι ποτέ (ποτέ ξανά) γιάπη 
Ένα ουρλιαχτό λύκων να σκίζει τη μουχλιασμένη από κλάψες νύχτα
Ένα τρελό κατσίκι να σφάζεται στο βωμό της Πατριδοκαπηλίας 
και η ταξική νεύρωση καλά να κρατεί ..... (άρε Vincent de Gaulejac)

και εγώ και εσείς και οι άλλοι εδώ μέσα .... 
μια υπογραφή 
άλλοτε πλαστή, άλλοτε τρελή, 
άλλοτε ένα copy paste μαζί με δική μας σάλτσα 
άλλοτε κατά προσδοκία φιγούρες film noir 
άλλοτε απλά σκιές
άλλοτε επιτυχημένοι ή ναυαγοί (κυρίως ερωτικοί)

Πλέον, είμαι σίγουρη ότι όλα θα χαθούν και εμείς
κλειδωμένοι στα μπουντρούμια (από μόνοι μας)
θα λέμε....

Το Φεγγάρι επιπλέει στον Ωκεανό;

Γράμματα γράφονται εύκολα στη σιωπή. Μετά φεύγουν από το ανοικτό παράθυρο, τα πάντα ...ακόμα και η τελεία.
Ένα από τα πολλά και από τα πολλά που θα φτάσουν ίσως κοντά σου.
Κάποια, θα χαθούν σε παύσεις ανέμων και θα βρεθούν σε αφιλόξενη γη. Ίσως, όμως γίνουν στρώμα να κοιμηθούν αγάπες ορφανές.
Δεν έχει σημασία πια και τίποτα. Τα λόγια είναι λόγια και εύκολα τα σκορπάς....