~Ξέρω ότι όταν φοβάσαι δεν μπορείς να ψελλίσεις μια λέξη καν. Παγώνουν στα χείλια σου οι λέξεις και όταν κατέβουν από τις φλέβες σου, μάλλον για να δραπετεύσουν, αγκυλώνονται στις ρίζες των δαχτύλων σου που χτυπούν μηδενικά το πληκτρολόγιο. Κάποιο πληκτρολόγιο τέλος πάντων.
Έτσι, μπαίνεις στον κόσμο των κειμένων  άλλων ανθρώπων και γίνεσαι ένα με το πνεύμα τους, γιατί αυτοί τολμούν να σπάσουν τις πέτρες "φράκτες"  που καθηλώνουν τις πνοές τους.  Ρουφάς τα πάντα σχεδόν βουλιμικά, σαν να μη σου φτάνουν οι σκέψεις και μετά ανακατεύεις τα υλικά με μαεστρία ως Chef που είσαι.  Φτιάχνεις συνταγές και μέσα στη φωτιά  ψήνεις γεύσεις γνωστές αλλά πρωτόγνωρες για άλλους.  Δεν ξέρουν ότι διορθώνεις και διορθώνεσαι κάθε φορά.  Μάγειρας απαντάς…. απλά! Μετά, μετράς το χάος που δημιουργείς και δεν σου βγαίνει κανένας υπολογισμός αλγορίθμων…
Γιατί απλά το Χάος διαστέλλεται στο Άπειρο και έτσι που να προλάβεις να ψήσεις εκεί πάνω;  Πόσο μάλλον να απλώσεις ένα παίγνιο πιθανοτήτων, αφού όλα οδεύουν στο μηδενισμό τους.  Σωστά;
Αλλά… έλα που αυτές οι συνταγές σου λυτρώνουν τον ουρανίσκο του έρωτα, του όποιου και προς όποια…. έχει σημασία;  Όχι.  Ένας μάγειρας απλά μεθάει τις αισθήσεις και τον ερωτεύονται για αυτό….. δεν τους ενδιαφέρει το πώς φτιάχτηκε, παρά δοκιμάζουν με τα ακροδάχτυλα του νου τους το καλο- σερβιρισμένο menu και το αποτέλεσμα που αφήνει στις φαντασιακές αισθήσεις τους.  Και από αποτελέσματα ξεπερνάς ακόμα και το Χάος.
~Ξέρω ότι όταν θυμώνεις ζαρώνουν και πάλλονται οι ρυτίδες γύρω από το χάρτη του προσώπου σου και ξέρω ότι, όταν με μισείς, όπως και όταν με λατρεύεις, είσαι έτοιμος να δακρύσεις.
~~~~~~~~
~Ξέρω όσα δεν μπορείς να φτερουγίσεις σ΄ αυτές τις φοβέρες κουβέντες που μένουν ανομολόγητες και φυλακισμένες στο στόμα σου και καταπνίγεις τις πνοές σου λες και προτιμάς να τις πνίξεις παρά να τις σώσεις. Και … μετά από ένα μεθύσι, κουρασμένος-κουράζει το μαγείρεμα της ζωής το ξέρω- σου έρχεται να γράψεις παρακαλητά  ~ΤέΛος~ και αυτό, σαν να παραπατάει από το σκοτάδι σου, πέφτει σε κοιμισμένα σύννεφα.  Γεμίζεις μίσος την κοιλιά τους και αυτά έτοιμα σπέρνουν αστραπές που χτυπούν τη γη σου.

~~~~~~~~
Οπότε αν αθροίσουμε τις λέξεις –ασύντακτες φυσικά-  Έρως, Αρχή, Τέλος, ο άγνωστος Χ θα ισοδυναμεί με το Χάος στο ΄[Ά]πειρο;
Αυτά έχω να σου παραπονεθώ και ας μην [παγώνει] ο χρόνος στο μάταιο μας.

[Η εξίσωση μιας συνταγής υπό έρωτα]

Τελικά, μόνο οι λέξεις που αφήνω πάνω σε αόρατα χαρτιά με λυτρώνει. Oύτε η βροχή η φιλένια, ούτε καν η σοκολάτα.
Ούτε ο θυμός με λυτρώνει, ούτε η αγανάκτηση με αποδεσμεύει από το "νοιώθω".
Τελικά, πιστεύω ότι, αν δεν γονατίσεις στη ματαιότητά σου και αν δεν κλάψεις για το αναπόφευκτο της ανατροπής, τίποτα δεν σε λυτρώνει.....
Τελικά,
η ασυνέχεια του χρόνου θα με ξαναγεννήσει ένα σπλάχνο [του] με defaut και
όσο για το "νοιώθω", αν με ρωτήσεις πάλι για αυτό το ρήμα, θα σου απαντήσω
"πρέπει", αλλιώς δεν θα βελτιωθώ.

με νοιώθεις;

Δεν έχω κάνενα σημάδι επάνω μου, μόνο από εκ γενετής
οι μοίρες έγραψαν ευχές και κατάρες
και έτσι όταν απογυμνώνομαι
αυτά διαβάζονται απο τη ζωή μου......
και από κάθε άγγιγμα.

~Αυτό που αγαπώ στα νιάτα είναι αυτή η ορμή της σοφίας που αναβλύζει η καρδιά τους όχι τόσο η σκέψη τους.

Σαν μια πηγή αστείρευτης σοφίας, γιατί τα νιάτα είναι σοφά.  Σας ακούγετε περίεργο, αλλά έτσι είναι.  Οι νέοι έχουν ατόφια την ελπίδα μέσα τους, δεν την αλλοιώνουν ακόμα με ψεύτικες προσδοκίες.  Νομίζετε ότι ζητούν τα πάντα. Δεν ζητούν γιατί απλά ξέρουν ότι θα τα βρουν.  Θα βρουν τρόπο να ξετρυπώσουν μια δειλή αχτίδα ελπίδας από ένα μικρό άστρο του ουρανού τους.  Για αυτό αγαπούν το ξενύχτι.  Ψάχνουν μέσα στο σκοτάδι αυτό που εμείς μεγαλώνοντας το θάβουμε καλά στα σκοτάδια της ζωής μας.  Αν σε κοιτάξουν κατάματα θα δεις στο βλέμμα τους μόνο στοργή.  Εμείς στοργή δίνουμε μόνο στα βλαστάρια μας…. Ω ναι ελάτε ας είμαστε ειλικρινείς.  Μιλάμε για τα νιάτα, μόνο αν έχουμε γεννήσει. 

Λοιπόν, δεν έχω γεννήσει, αλλά νοιώθω κάθε βλέμμα τους να με ντύνει στοργή, απορία, ερώτηση.  Διψάνε τα νιάτα να μάθουνε το γιατί…. 

Που να απαντήσεις ένα τόσο τεράστιο και με ειδικό βάρος γιατί!  Γιατί ο πόλεμος, γιατί η πείνα, γιατί η αδικία, γιατί η προσδοκία του κέρδους και της επιτυχίας στο σχολείο, γιατί …..

Εμείς είμαστε σοφοί;  Νομίζω πως όχι.  Γνώστες συνταγών ζωής βεβαιότατα είμαστε, αλλά όχι σοφοί.  Η φύση η ίδια έχει σοφία γιατί είναι ελεύθερη και αυθόρμητη.  Εκεί ξεκινάει και η διαστρέβλωσή μας.  Ελευθερία δεν σημαίνει μόνο Αναρχία.  Δεν σημαίνει το δικό μου….είναι ο νόμος, ο κανόνας, ή καλύτερη θρησκεία, η καλύτερη δυναμική ……

Δεν είμαστε σοφοί, γέροι είμαστε και ας έχουμε ακόμα δυνατά τα κύτταρα μέσα μας. 

Η νεότητα στη σάρκα παρατείνετε στο πνεύμα όχι! Για αυτό θαυμάζω τα νιάτα, μέχρι και αυτά να χαθούν στο λαβύρινθο που δημιουργούμε για να λέμε ότι ζούμε με αδιέξοδα.  Και έχουμε  αδιέξοδα επίκτητα και μη, αδιέξοδα που επιβάλλονται από άλλους και μη.    Αχ όχι μην το πάτε στη διακυβέρνηση τώρα.  Σας παρακαλώ, όχι αυτή τη φορά.  Πάρτε έναν καθρέφτη καλύτερα και κοιτάξτε κάθε σημείο του ψυχικού σας σώματος και μετρήστε τις ουλές πάνω του.  Όσες και αν είναι δεν υπογράφουν σοφία.  Υπογράφουν πόνο, αφαιρετικότητα ονείρων, κυνισμό, απαξίωση, ματαιότητα και μιζέρια και πάνω από όλα έναν  ΤεΡαΣτιΟ φόβο.  Φόβο έχουμε.

Τα νιάτα λοιπόν έχουν σοφία γιατί αναβλύζουν ελπίδα, αναβλύζει από την καρδιά τους, όχι από τη σκέψη τους και προχωρούν.  Προχωρούν και κάποια από αυτά έγιναν και θα γίνουν Pioneer.

……και συνεχίζω να μαθαίνω από αυτά.

~Η δίψα για ελπίδα.~