Σιωπή

 Σιωπή 

Εκεί, που ακούω μόνο εμένα 

στην καρδιά, στη σκέψη, 

το νόημα χωρίς λέξεις,

όλα τα τοπία της ζωής μου,

όλα τα πρόσωπα.

© Στ. Θ.

Το τραγούδι της λευκής φάλαινας

Το όνειρο μου με πήγε σε έναν ωκεανό.

Ήμουν κοντά στο νερό και ήταν ήρεμο το κύμα και στον ουρανό με αγκάλιαζε το δειλινό. 

Ήμουν μόνη μου εκεί. 

Μικροκαμωμένη με γυμνά πόδια να κοιτώ το μεγάλο θεριό της θάλασσας. 

Μα ναι...

Ήταν εκεί και με κοιτούσε. 

Μια λευκή φάλαινα, ναρβαλ το όνομα. 

Μια αρχόντισσα στον ωκεανό. 

Όλα ήταν ήσυχα γύρω μου. Κρύωνα λίγο. 

Δεν φοβόμουν όμως. 

Πόσο παράξενο, σε τόσο δεος, η ανυπαρξία του τρόμου. 

Άκουσα το τραγούδι της. 

Το τραγούδι των φαλαινών.

Μου έκανε τέτοιο δώρο πριν βυθιστεί στο βυθό. 

Είχε μείνει κοντά μου για λίγο. 

Μα ναι....

Με ήξερε. Την ένιωθα. Ίσως ήξερε τον καπετάν Μιχάλη. 

Και ο ήχος της δεν ήταν άγνωστος καθόλου. Είχαμε ξανανταμώσει. Και έτσι εκείνη,

έβαλε στο κύμα του ωκεανού να μου φέρει ένα κοχύλι και μια υπόσχεση. 

Ότι τώρα που ωρίμασα....

Το όνειρο μου με πήγε κοντά σε έναν ωκεανό....

και βρήκα όλα όσα είχα χάσει. 

[Το τραγούδι της λευκής φάλαινας]

©Στ. Θ.

Και τι μου μένει να διορθώσω

 Άραγε η ζωή μου να είχε άλλο προορισμό και εγώ να μπέρδεψα το χάρτη; 

Άραγε, πόσα μετανιώνω να χωρούν σε μια ζωή; 

Και αυτό το άραγε 

αν  απαντηθεί, πως να αναθεωρηθεί ο χρόνος που προχώρησε μαζί μου; 

Και τι μου μένει  να διορθώσω

και τι μου μένει να σώσω; 

Παρά μόνο εμένα,

σε μια νέα αρχή πορείας. 

Όμως, και στο τότε κοιτώ μια άλλη

και στο τώρα που ακουμπώ,

μια άλλη πάλι να 'μαι. 

© Στ. Θ.

Θέλω να βλέπω κάτι πανέμορφο

Θέλω να βλέπω κάτι πανέμορφο. 

Είτε άνθρωπο, είτε όχι. 

Ακόμα και αν ρισκάρω να κοιτώ έναν άγγελο η' έναν δαίμονα. 

Κάτι πραγματικά όμορφο, που να μη μου αφήνει άλλη επιλογή από το να το κοιτώ... 

Είτε άνθρωπο, είτε όχι. 

Είτε άγγελο, είτε δαίμονα.  

[Θέλω να βλέπω κάτι όμορφο]

©Στ. Θ.

Μπαμπάς

 Στρώνουμε απουσίες με δάφνες σε μεγάλες δόξες που κρατήθηκαν στην πρώτη αγκαλιά. 

Και μετά οι πρώτες αφαιρέσεις γιατί οι απουσίες πονούν στα ψυχικά αυλάκια του είμαι. 

Γιατί το όνομα είναι του πατρός,

η συνέχεια του αίματος. 

Μπαμπάς.... η πρωτόλεια μετάφρασή μας.

©Στ. Θ.

Βρέχει ξανά

 Βρέχει ξανά.

Και ξανά. Και είπαν τα σαλιγκάρια, ότι αυτή η σοδειά θα γεμίσει τσουκάλια με τη δική τους σάρκα. 

Γιατί όλα φέρνουν κάτι πολύ καλό και κάτι πολύ κακό. 

Αναλόγως σε ποια εδάφη θα ζήσεις. 

Βρέχει όμως απαλά. Δεν έχει θυμό αυτή η βροχή. 

Δεν θέλει κανέναν να πληγώσει. 

Και σίγουρα έχει ουράνιο τόξο να υποσχεθεί. 

Δώρο, για όσα χαραγμένα σβήνουν σε δάκρυα. 

© Στ. Θ.

Μελωδία από ένα ανοιχτό παράθυρο

 Η ζωή είναι η πιο ερημική πόλη ευγενών συναισθημάτων.

Με πολλά φώτα και λερωμένες γωνίες από σκουπίδια και ανακύκλωση, σκόνη και υγρασία. 

Και η έρημος αυτή των ανθρώπων, με πλημμυρίζει.

Και γίνομαι η σκιά της. 

Όμως ακούγεται μουσική από ένα ανοιχτό παράθυρο. 

Κοιτώ ψηλά να τη βρω... και βλέπω ότι ήρθε η νύχτα στην πόλη. 

Πιο πέρα, ένας σκύλος κοιμάται στην αδέσποτη φιγούρα του πεπρωμένου.

Και όλα σβήνουν απαλά στα κουρασμένα μάτια μου.  

Και η ερημιά και η σκόνη και η σκιά μου. 

©Στ. Θ.

Δαντέλες στο πέτο

 Μα με τι ωραία δαντελενια χαμόγελα μου σκεπάζεις τη νοσταλγία, 

που την αποζητώ ολοένα στα όνειρα, 

αλλά εκείνα τελικά έρχονται με τη φόρα του εφιάλτη.

Και περιμένω το χρόνο που κυλά σαν τη στάλα της υγρασίας στο παράθυρό μου

τη μια μετά την άλλη, 

Όπως χορεύεις στο μυαλό μου

Το Ρυθμό αυτό

της ιερής μονοτονίας. 

Γιατί όπως φοβάσαι την ακινησία 

Ακόμα περισσότερο τρομάζεις 

στην αλλαγή σου. 

Μα με τι ωραίες υποσχέσεις 

Μου εταξες την προσμονή.

Όμως, η αφήγηση πάντα μια σιωπή

Που ισως...

Με κεφαλαία μου λες

Αντίο.

©Στ. Θ.

Ξεκουρδισμενος κούκος στο σαλόνι

 Σαν μια ευθεία, χωρις παλμούς, έρχεται η απώλεια του αισθήματος να νιώθεις έντονα στο άγγιγμα του έρωτα. 

Και ασχολούμαστε με τρανά σημαντικά, του εγκεφάλου αναλύσεις, ανησυχίες καθημερινής βαρεμάρας ως άλλοθι. Με δόξες και επινοημένους εαυτούς. Φτιαγμένους με ακριβά υλικά. Πτυχία και βαρυγδουπους τίτλους, με κύκλους στην ατζέντα μας της  δόξας και της ελίτ συναναστροφές. Τέτοιους εαυτούς που αγαπάμε, για  να μας αγαπούν. Να μας αποδέχονται, να μας εκτιμούν. 

Και όχι, τους άλλους εαυτούς, τους ασήμαντους που ούτε τους θέλουμε να τους έχουμε. 

Μόνο που  θα νιώσουμε  αδύναμοι σε αυτόν τον έρωτα. Μας αφήνει ξεβρακωτους μια τέτοια κατάσταση. Πως και σε ποιο σημείο της ζωής,  να αντέξουμε τις αποτυχίες μας. Την ασχήμια μας....

Ε ξέρεις;

Όταν  εκείνο το βλέμμα, το αμήχανο που κρύβει το φτερούγισμα της καρδιάς μας, χτυπάει τόσο  δυνατά μέχρι που κόβεται η ανάσα του μυαλού μας; 

Και έτσι τέλος. Μα πόσο γλυκά ήρεμα τελειώνει η ανησυχία της νιότης μας.  Πόσο ειρηνικά μας τυλίγεται το χάδι της σοφίας, μέχρι να σφίξει το λαιμό μας σαν θηλιά, να μην παίρνουμε ανάσα από τον τόσο πλούτο γνώσης. 

Και απλώνεται η σιωπή κάθε βράδυ. Ούτε ακούγεται η γη, ούτε καν.... 

εσύ σημαντικέ μου. 

[Ο ξεκουρδισμενος κούκος στο σαλόνι]

© Στ. Θ.

Κβαντική σκέψη

Μετά από ένα ολέθριο τοπίο καταστροφής, γεννιέται μια υπέροχη αλήθεια. 

Η εξιλέωση. 

Μετά από τόση σιωπή, ακούς πιο καθαρά τους παλμούς σου. 

Το Κύμα. 

Μετά από μια σύμπτωση, ξεκινά η ιστορία. 

Η κβαντική θεωρία.

Μετά από κάθε ασήμαντο, γεννιέται μια σημαντικότητα.

Η ζωή. 

[Κβαντική σκέψη]

©Στ. Θ.

Ω Άνθρωποι

 Άνθρωποι

Ω άνθρωποι...

Μικρά βοτσαλάκια στη θάλασσα

Της Αταραξιας.

που λαμπιριζετε σαν ζαφείρια, Τοπάζι και διαμάντια

στα δάχτυλα της γης. 

Ω Άνθρωποι με καρδιά σελήνης,

Περπατάτε σαν βαριές σκιές στη φλούδα της γης και

Ζείτε σαν υποσχέσεις του ζωφόρου  Ήλιου.

Ω Άνθρωποι, χτίζετε την Βαβελ ξανά και ξανά 

πάνω στις σπηλιές του Άδη 

Για να κουρνιασετε μετά  σαν μωρά στην ποδιά της Περσεφόνης.

Ω Άνθρωποι...

©Στ. Θ 

Άτιτλο

 Τα ποιήματα δεν γράφονται για να αρέσουμε. Γράφονται για να ανοίξουμε ρωγμές στο τσόφλι του δράκου μέσα μας.

Γυναίκες

Γυναίκες 

Ξύλινες, Πορσελάνινες.

Γυναίκες σαρκικές.

Γυναίκες πάνινες γεμάτο καρφίτσες. 

Γυναίκες καμωμένες από κοχύλια 

και μάρμαρο.

Γυναίκες σειρήνες.

Γυναίκες δέντρα με ρίζες στη μήτρα της Γης. 

Γυναίκες που γεννούν ζωή.

Γυναίκες έμπνευση.

Γυναίκες με σιωπή και χρώμα στα μάτια σου. 

Γυναίκες.

©Στ. Θ.