Ω Άνθρωποι

 Άνθρωποι

Ω άνθρωποι...

Μικρά βοτσαλάκια στη θάλασσα

Της Αταραξιας.

που λαμπιριζετε σαν ζαφείρια, Τοπάζι και διαμάντια

στα δάχτυλα της γης. 

Ω Άνθρωποι με καρδιά σελήνης,

Περπατάτε σαν βαριές σκιές στη φλούδα της γης και

Ζείτε σαν υποσχέσεις του ζωφόρου  Ήλιου.

Ω Άνθρωποι, χτίζετε την Βαβελ ξανά και ξανά 

πάνω στις σπηλιές του Άδη 

Για να κουρνιασετε μετά  σαν μωρά στην ποδιά της Περσεφόνης.

Ω Άνθρωποι...

©Στ. Θ