Φυγή

 Φυγή.

                                        Φυγή. 

Ζωγραφίζω μια πόρτα να διαφύγω.

Ένα παράθυρο να ανοίξω να μπει ο αέρας. 

Αλλά δεν αρκεί. 

Δεν αρκεί να φύγω από σένα. 

Δεν αρκεί ούτε ο εαυτός μου να διαφύγω και από εκεί. 

Και έτσι, μένω εδώ. 

Ακινητοποιημένο γρανάζι της ζωής μου. 

Και η μνήμη μου μια σκοτεινή αίθουσα εκδηλώσεων. Ασφυκτικά άδεια από νότες χρώμα, άρωμα ανθρώπων. 

Σας συνταράσσει η εξομολόγηση αυτή. Το γνωρίζω. Εμένα τίποτα δεν με συνταράζει πια. Ούτε η σιωπή του δωματίου. Ούτε η βροχή, ούτε καν ένα ουράνιο τόξο. 

Και αυτό γιατί γνωρίζω ότι δεν κοιτάμε τίποτα, 

όλοι μας. 

Μου καταβροχθίζεις το χρόνο και εγώ μένω εδώ. Αφήγηση χωρίς ρυθμό. 

                                                Φυγή. 

Ζωγραφίζω μια πόρτα και προσέχω ότι δεν έχει σημασία. 

Ένα παράθυρο που βγάζει σε έναν τοίχο. 

Μόνο τώρα μπορώ να μείνω.

_είμαι 

                                              η φυγή μου. 

Στ. Θ.

Έχω από καιρό κηδέψει το θάνατο~

 Η ζωή η δική μου δεν προχωράει παρακαλώντας. Οι πτώσεις συχνές, οι σκιές-πεινασμένες στους τοίχους να μένουν. Ψάχνουν να βρουν υπόσταση απο τις σκέψεις μου, τις ανάσες μου, τις ελπίδες μου, τα δάκρυά μου. Απομυζητές είναι.  

Η ζωή προχωράει με το στέρνο μπροστά και το κεφάλι ίσια κοιτάζοντας τον ορίζοντα. Ο,τι λιγότερο, όποιος λιγότερος-ανάξιος μιας μάχης ηρωικής- δεν χωράει στον ουρανό μου. Δεν χωράει πουθενά. Είναι τεράστια η ελπίδα, τεράστια η ζωή. Είναι θάλασσα η ζωή μου. 

Ο,τι λιγότερο το αφήνω στα λιγότερα, στα ψευδή και στα ζαλισμένα αρώματα.

αγάπες πτώματα...

Έχω από καιρό κηδέψει το θάνατο~

Στ. Θ.

Φεύγεις μακριά μου

 Φεύγεις μακριά μου....

Στα φεγγάρια της νιότης μου, αθώας και κολασμένης.

Στα απαλά χέρια μου

οι αφημένες νότες της καρδιάς μου,

ανασαίνω με δύσπνοια το μυστήριο του κόσμου.

Ω! Αγαπημένε, σβήνονται οι αναμνήσεις του έρωτα

στο βαρύ βηματισμό προς τη δόξα μας.

Πάνω στα στήθη μας, ήλιοι σμίλεψαν τη μοίρα αυτής της αγάπης.

Πόσο πέτρινοι είμαστε....

Σκληροί καιροί αγαπημένε μου,

στα αγγίγματα μας κούρνιασαν οι πόθοι μας.

Άνεμοι, καταιγίδες, σκόνη, μουχλιασμένοι απρόσωποι χρόνοι, σκιές που απλώθηκαν σαν δίχτυ αιχμαλωσίας.

Φεύγεις μακριά μου...

Και βέβαιη για την τύχη μου, σου φώναξα "αντίο".

Ω! Αγαπημένε μου, αν μπορούσα να φιλούσα αυτήν την νοσταλγία στα δάχτυλά σου.

Και ας απλωνόσουν σαν κισσός γύρω από το κορμί μου.

Αν μπορούσα....

να κοιτώ τα μάτια σου στην ποθητή αυτήν νύχτα,

σαν τον δραπέτη που προσδοκά την ελευθερία του από την καταδίκη.

Αν μπορούσα...

σαν το πυρωμένο χώμα να είχα το φιλί σου να με σβήσει.

Φεύγεις μακριά μου...

Και βέβαιη για την τύχη μου, σου φώναξα "αντίο".

Συγκρατημένος σπαραγμός και αξιοπρέπεια,

στο φθινόπωρο όλα επιστρέφουν.

Είναι τότε που σπάνε οι λυγμοί τους φραγμούς...

Όμως, κάτω από τα πεσμένα φύλλα

θα βρεις ένα σαλιγκάρι να θέλει να πιεί από τα δάκρυα μου.

Φεύγεις μακριά μου....

Και βέβαιη για την τύχη μου, σου φώναξα "αντίο".

Και η σιωπή έσκισε στα δύο το φεγγάρι.

και γέμισε βροχή ο δρόμος και δρόσισε.

Φθινόπωρο, η γη ξεδιψά στη νοσταλγία.

Στ. Θ.

Φθινόπωρο 2022

Μου αρέσει!

Σχόλιο

Κοινοποίηση

Προσωπικά

 Ο κόσμος των συναισθημάτων είναι ένας εύθραυστος κόσμος. Όποιος μπαίνει εκεί, πρέπει να σέβεται αυτό που θα ζήσει.

Ανήκω σε αυτόν τον κόσμο. Με τρομάζει αλλά εκεί ζω.

Δεν είναι γενναιότητα να ζεις σε αυτόν τον κόσμο. Έχει κινδύνους. Έχει σκοτάδι. Αλλά όμως έχει τεράστια σημασία επιβίωσης. Απόκοσμος και πλούσιος από κήπους. Με εναλλαγές φωτός και σκοταδιού. Με καταιγίδες και κοιλάδες ηρεμίας. 

Ο κόσμος των συναισθημάτων είναι εύθραυστος και όταν μπαίνεις ζεις ευάλωτα. Δεν υπάρχουν άμυνες. Εκεί παραδίδεται κάθε υπολογισμός σου. 

Και μένεις μόνο με το δέρμα σου και την καρδιά σου. Και πρέπει να τον σέβεσαι, αλλιώς θα σε καταπιεί σαν θηρίο ο ίδιος σου εαυτός.

Όμως αν αντέχεις να μπεις, θα τα αντέξεις όλα μετά. 

Η' τουλάχιστον θα γνωρίζεις πόσο.....

© Στ. Θ.

Καλοκαίρια έρχονται και φεύγουν

 Καλοκαίρια, 

έρχονται φεύγουν σαν την παλίρροια.

Σε ολογιομα φεγγάρια όλα. 

Και σε ολομεταξα δειλινά.

Καλοκαίρια.

Έρχονται φεύγουν ενώ βυθίζονται σε μικρά κοχύλια στις παλάμες μου.

Ανεβαίνω σε ένα ξέφωτο ψηλά... 

Μα μπορεί να είναι και η ταράτσα 

Τι σημασία έχει,

Όταν θέλω να δω την Ανατολή να γλυκο ξυπνά τη νιότη μου;

Μη φεύγεις. Η πυρπολημενη γη φτύνει φαρμάκι. 

Μη φεύγεις!

Θα σου χαρίσω όλα τα κοχύλια που με κέρασε η ζωή. Και δεν είναι άδεια. Έχουν μυστικά που κρύβουν μέσα τους. Έχουν γλυκούς στοχασμούς που θα σε σώσουν. 

Θα σου δώσω ταξίδια ναυτικών που χάρισαν τη νιότη τους σε εκείνη 

Τη μεγάλη αγάπη τους τη θάλασσα. 

Μη φεύγεις.

Ανεβαίνω όσο ψηλά μπορώ να δω το γλυκό ξύπνημα' σου. 

Γύρνα ψυχή μου εκεί 

πριν σηκωθεί ο μεγάλος άνεμος του Χειμώνα. 

Μη φεύγεις ακόμα στον κόσμο που απλώνεται στα πόδια σου. 

Μείνε σε αυτό το καλοκαίρι μαζί μου.

©Στ. Θ.

Είστε ευτυχής;

 Είστε ευτυχής;

Οχι αληθινά, αλλά επιβιώνω. 

Αληθινά πως;

Μαζεύω στάλα στάλα 

ό,τι δακρύζει.... 

Ακόμα και την δροσοσταλιδα

της αυγής 

πάνω στο στέρνο μου.

Ξέρετε, η ευτυχία δεν πρέπει να μένει χωρίς δάκρυα. 

Πώς γίνεται να είναι αλήθεια αυτό;

Είναι. Απλά είναι. 

Δεν έχετε ποτέ δακρύσει σε κάτι τόσο όμορφο που να σας πλημμυρίσει την καρδιά δάκρυα;

Δεν το έχω βιώσει.

Ίσως, γιατί δεν χρειάζεται να επιβιωνετε. Αληθινά όμως ο,τι εγώ στερούμαι εσείς μάλλον που δεν το στερειστε, δεν θα δείτε αυτήν την απίστευτη ομορφιά.

Είστε σκληρή, νομίζω.

Είστε εσείς ευτυχής;

Ναι, ίσως, μάλλον. Ειλικρινά δεν ξέρω. Είμαι πετυχημένος.

Λετε ότι είμαι σκληρή, ενώ εσείς ρωτήσατε κάτι να απαντήσω, χωρίς να ξέρετε το νόημα. 

Δεν υπάρχει πιο σκληρή συνθήκη να απαντάς για αυτό που αληθινά πασχιζεις κάθε μέρα να νιώσεις σε προσθέσεις και αφαιρέσεις στιγμών και όλων των αριθμητικών πράξεων και περιπλοκων συναρτήσεων, 

                                 ευτυχία. 

Αλλά πιο σκληρό, πιστεύω, είναι όταν δεν έχεις δακρύσει. 

Σαν να αναπνέεις τη σιωπή παγιδευμένος. Σαν να έχεις έναν κήπο πεθαμένο από ξηρασία που δεν ζει κάτι.

Θα σας πω....

Τώρα, νομίζω ξέρω, 

αληθινά ευτυχής δεν είμαι. Επιβιώνω.

© Στ. Θ.

Ας είναι...

 Μπορώ να ζήσω οπουδήποτε;

Ίσως ναι. 

Μενεξεδένιοι οι καιροί. Σκληροί για άλλους, πικρογλυκοι για κάποιους άλλους.

Για μένα, ούτε σ' ένα ταξίδι μπορώ να ζήσω, χωρίς αμφιβολία. 

Οπότε, λευκοί ουρανοί 'η τσιμεντένιοι άνεμοι που πνίγουν την ανάσα, 

ας είναι

θα ζήσω και εκεί. Και εκεί ακόμα που οι ουρανοί έχουν γέμιση ασημενιας βροχής.

Ας είναι,

θα ζήσω και εκεί...

Και εκεί ακόμα που τα πόδια μου περπατούν μοιραία 'η και σε αδιάφορη αυγή. Με γλυκό φεγγάρι και γιασεμί στους κήπους. 

Θα ζήσω και εκεί... 

Που γελούν οι φίλοι ανέμελοι κοντά στο απαλό και ήρεμο κύμα

ας είναι...

Στο ξύλο, στην πέτρα στο χώμα και να χτίσω τη ζωή μου, δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αμφιβολία.

Ας είναι ίσως 

να μπορώ να ζήσω οπουδήποτε, γυναίκα που μέθυσε από πολύ όνειρο. 

ας είναι και αυτό...

Η ίδια ναμαι ένα άγνωστο ταξίδι που δεν μπορείς να ζήσεις, χωρίς αμφιβολία.

[Ας είναι..]

© Στ. Θ.

Η μοναξιά μου είναι ένα μικρό δωμάτιο

 Η μοναξιά μου είναι ένα μικρό δωμάτιο. 

Στην άκρη του στέκει ένα μικρό στρογγυλό τραπέζι στολισμένο με όσες αναμνήσεις αντέχουν να σταθούν επάνω του.

Κάτι βιβλία με τσακισμένες σελίδες. Χρωματιστά μολύβια. Ένα βάζο από κρύσταλλο που το φύσηξε ένας υαλοποιος, κάποτε σε άλλους χρόνους, γεμάτο άγρια λευκά τριαντάφυλλα. 

Όλα είναι τόσο τακτοποιημένα στο δωμάτιο της μοναξιάς. 

Να υπάρχουν όλα στη θέση τους. Κυρίως οι αναμνήσεις. 

Η μοναξιά μου είναι ένα μικρό δωμάτιο, λιτό, απλό και φωτεινό.

Ω ναι, σαφώς η μοναξιά φωτίζεται με το φως που βγαίνει από την καρδιά μου.

Για αυτό όποιος μπει, θα ζεσταθεί γλυκά. 

Η μοναξιά μου είναι ένα μικρό δωμάτιο. 

Σας το ξαναλέω και ας με αγγίζετε με βλεμμα δυσπιστίας.

Μια φωλιά ζωής για τις αναμνήσεις μου. Για τις σελίδες που διαβάστηκαν πολλές φορές, και τσακίστηκαν για υπενθύμιση μιας άλλης ανάγνωσης.

Ίσως, κάποτε, πιο πέρα στο χρόνο, η μοναξιά μου γίνει μια μεγάλη ντουλάπα. Μα τι αληθινή πολυτέλεια θα είναι τότε. 

Να την ανοίγω και να την κλείνω χωρίς να μπορώ να υπάρχω εκεί μέσα. 

Να αρπάζω μια σελίδα να διαβάσω. Ένα από τα χρωματιστά μολύβια μου. Να σημειώσω. 

Και τα άγρια τριαντάφυλλα να ζουν για πάντα στο κρυστάλλινο βάζο πάνω στο στρογγυλό τραπέζι μαζί με τις αναμνήσεις και τις τσαλακωμενες σελίδες που θα έχουν ξεθωριάσει πλέον οι λέξεις μέσα τους και εκείνο το μελάνι να σβήνεται αργά στη λήθη του χρόνου με το γραμμένο "Σ'. Αγαπώ για πάντα".   

© Στ. Θ.

Ξέρεις τι ευθύνη είναι να μ' αγαπάς ;

 Ξέρεις τι ευθύνη είναι

να μ΄ αγαπάς;
να βουτάς στο κενό μαζί μου
χωρίς συντριβή
μόνο ένας ίλιγγος
να καταπίνει τα σωθικά σου;

Ξέρεις τι ευθύνη είναι
να σ΄ αγαπώ
χωρίς το αύριο
να σε σκεπάσει;
Μόνο σταγόνες σπέρματος
να σε ταΐζουν
σαν φυτό της ερήμου
που ζει μήνες χωρίς
βροχή;

Ξέρεις τι ευθύνη είναι
να σ΄ αγαπώ
και να μην μπορώ
να σου δώσω
την ανάσα μου;
Να γδέρνομαι μέσα
στο Κολαστήριο
από αμαρτίες
που δεν θέλω να σου δώσω ;
Να βουτάς στη φωτιά για
να γίνεις στάχτη μαζί μου;

Ξέρεις τι ευθύνη είναι
να με σκεπάζεις
με κάθε σου στοργή
και να με ταΐζεις
αγάπη από τα στήθη σου;
Εμένα έναν κατάδικο
και να κλείνεσαι
στη φυλακή μου;

Ξέρεις τι ευθύνη;
να γίνεσαι το οξυγόνο μου;
Η πνοή μου.
Η τροφή μου.
Να γίνεσαι τα μάτια μου
εμένα του τυφλού
και να σ΄ αγαπώ
σε κάθε μου ελπίδα;

Ξέρεις τι ευθύνη;

Μια Άνοιξη παραμένει μια Άνοιξη

 

Οι χειμώνες πολλαπλασιάζονται, τα καλοκαίρια προστίθενται. Τα Φθινόπωρα στο τετράγωνο 

Μόνο η Άνοιξη μένει χωρίς αύξηση, πολλαπλάσιο, τετραγωνική έστω στη μνήμη μας. 

Μια Άνοιξη παραμένει Μια Άνοιξη.

Η' κάτι γεννιέται 'η κάτι πεθαίνει.

©Στ. Θ.

Και μετά τι;

Κάποιες φορές ξεχνάς επιτηδευμένα τις πληγές σου.

 Σκηνοθετείς μια ρωγμή και τρέχεις να διαφύγεις από εκείνο το σκίσιμο λες και είσαι αίμα.

Και για λίγο, το αγγίζεις το φευγιό σου από εκεί που ξεράθηκε η πληγή σου.

Και μετά τι;

Μετά κοιτάς το σπασμένο ρολόι.

Βλέπεις το είδωλο σου πάνω στην λίμνη των δακρύων σου, στα βρεγμένα γόνατα και καταλαβαίνεις ότι οι πληγές σου είναι εκεί μαζί σου πάνω στη σάρκα σου.

Τα πληγωμένα γόνατα το δείχνουν.

Όσες φορές σκηνοθετείς τη λήθη, σταματάς να κοιτάς, να αγγίζεις τα σημάδια, τόσες φορές με ορμή γυρνάς στο ίδιο σημείο

Και μετά τι;

Μετά κουρνιάζεις σε αυτό που έμαθες να ζεις

Στο σπίτι των ονείρων σου.

©Στ. Θ.