Ας είναι...

 Μπορώ να ζήσω οπουδήποτε;

Ίσως ναι. 

Μενεξεδένιοι οι καιροί. Σκληροί για άλλους, πικρογλυκοι για κάποιους άλλους.

Για μένα, ούτε σ' ένα ταξίδι μπορώ να ζήσω, χωρίς αμφιβολία. 

Οπότε, λευκοί ουρανοί 'η τσιμεντένιοι άνεμοι που πνίγουν την ανάσα, 

ας είναι

θα ζήσω και εκεί. Και εκεί ακόμα που οι ουρανοί έχουν γέμιση ασημενιας βροχής.

Ας είναι,

θα ζήσω και εκεί...

Και εκεί ακόμα που τα πόδια μου περπατούν μοιραία 'η και σε αδιάφορη αυγή. Με γλυκό φεγγάρι και γιασεμί στους κήπους. 

Θα ζήσω και εκεί... 

Που γελούν οι φίλοι ανέμελοι κοντά στο απαλό και ήρεμο κύμα

ας είναι...

Στο ξύλο, στην πέτρα στο χώμα και να χτίσω τη ζωή μου, δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αμφιβολία.

Ας είναι ίσως 

να μπορώ να ζήσω οπουδήποτε, γυναίκα που μέθυσε από πολύ όνειρο. 

ας είναι και αυτό...

Η ίδια ναμαι ένα άγνωστο ταξίδι που δεν μπορείς να ζήσεις, χωρίς αμφιβολία.

[Ας είναι..]

© Στ. Θ.