Αγωνία

 Η μεγαλύτερη κρυφή μας απόγνωση είναι να γεράσουμε. 

Να πλησιάζουμε αργά τη πτώση μας στο τέλος. 

Και ενώ αυτό ίσως είναι ένα δώρο της ύπαρξης μας. Ο χρόνος ο μεγάλος σε όλους τους κύκλους του φθαρτού μας....

Τελειώνει για άλλους ανθρώπους χωρίς επίλογο. 

Ξαφνικά, αναπάντεχα 'η από μια αγωνία ζωής. 

Έχω δει πολλές ζωές ένδοξες σελίδες σε ματαιοδοξία να σβήνουν στη λήθη. 

Έχω δει και πολλές να συνεχιζουν να ζουν, χαμογελώντας μέσα μου.

Το μαύρο μακό μπλουζάκι του

Του είπα αντίο για εκατομμυριοστη φορά. 

Τόσες φορές, 

βάζεις τέλος

όταν δεν θέλεις ποτέ να γίνει. 

Ώσπου, διαπιστώνω 

το μαύρο μακό μπλουζάκι του στην άκρη της ζωής μου,

 ανακατεμένο με τη μυρωδιά της λήθης. 

Στα σκοτεινά. Στην ησυχία της.

 Δεν πάω πια εκκλησία. Έχω κάτι δεκαετίες να μπω σε λειτουργία κυρίως. Δεν μπορώ το βλέμμα, ούτε του Θεού επάνω μου, ούτε του πιστού.

Ζω κοντά μόνο στις εικόνες και στα λεπτά αναμμένα κεράκια που λιώνουν ταπεινά στον αργό θάνατο της φλόγας τους.

Μέχρι εκεί.

Αν θα μπω, θα μπω στη μήτρα της όταν είναι σιωπηλή η εκκλησία, ίσως να κρυφτώ. Να σιωπήσουν όλες οι φασαρίες μέσα μου. Και οι φασαρίες των άλλων.

Τότε, ναι θα μπω. Θα πάω στην άκρη θα χωθώ ανάμεσα στις προσκυνημενες εικόνες των Αγίων. Δεν θα προσευχηθώ. Δεν θέλω να ενοχλήσω με καμία παραφωνία πίστης και δοξασίας μου την Αγάπη Του.

Ξέρει άλλωστε ποια είμαι.

Ξέρει ότι μπήκα να κρυφτώ από τη φασαρία για λίγο.

Στα σκοτεινά. Στην ησυχία της.

©Στ.Θ

.       

©Στ.Θ.

Τοπία έξω από το παράθυρό μου

Έξω από το παράθυρό μου απλώνονται τα χρώματα της ζωής του κόσμου. 

Άνθρωποι που περνούν κάτω από τον ίδιο ουρανό, περπατώντας πάνω στην ίδια γη. Κοιτάζοντας τα ίδια δέντρα.

Σύννεφα που πυκνώνουν και παίζουν στους ανέμους. Στέγες με ηλιακούς και απλωμένα σεντόνια σιωπής. Αυτοκίνητα παρκαρισμένα σε ασφυκτικά πλαίσια. Γατιά να μυρίζουν την μπόρα και τα πρώτα πεσμένα φύλλα στους παρατημένους κήπους. Κεραμοσκεπές και όλων των λογιών  φωτάκια που παιχνιδίζουν στα δωμάτιά τους. 

Έξω από το παράθυρό μου δεν βλέπω ένα τοπίο μόνο. Βλέπω πολλά τοπία. Και είναι όλα Άνθρωποι. 

Άνθρωποι, που ζουν μόνοι και  όλοι μαζί κάπου..  κάποτε. Σαν κοπάδι που φεύγει και έρχεται όταν οι καιροί γυρίζουν σ. ένα καλοκουρδισμένο ρολόι τοίχου με  εκείνο το κοκόρι που βγαίνει ξαφνικά στο ακριβές σημείο της έναρξης. 

Έξω από το παράθυρό μου, απλώνονται τοπία που αλλάζουν και γεμίζουν βροχές και ουράνια τόξα. 

....πατημασιές από παπούτσια λασπωμένα με βιαστικά βήματα ανθρώπων 'η παραμελημένα και κουρασμένα στη σκόνη της  ατέλειωτης και συνεχιζόμενης ματαίωσης. 

Έξω από το παράθυρό μου τινάζονται οι λέξεις σαν παλιά χαλιά για να ξεσκονιστούν και να απλωθούν πάλι,

οι λέξεις φρέσκιες και συνεπείς, όπως οφείλουν να ντύνουν τα καλά νοικοκυριά. 

Όλα τα τοπία έξω από το παράθυρό μου είναι λιλιπούτειοι γίγαντες. Ιστορίες, που πρέπει να προσέξεις με προσοχή γιατί έχουν πάντα κάτι να δείξουν

 φτωχές πλούσιες δεν έχει σημασία. 

Έξω από το παράθυρό μου... 

απλώνονται όλα τα πρόσωπα που αγαπώ και φεύγουν σιγά σιγά σαν χελιδόνια μακριά. 

Και περιμένω να επιστρέψουν ξανά και ξανά.

© Στ. Θ.

Στους τάφους υπάρχει η πιο συνεπής γαλήνη

 

[Στους τάφους υπάρχει η πιο συνεπής γαλήνη].

Η ζωή δεν έχει γαλήνη. Θα ήταν τεράστια η απρέπειά της στην ευγένεια του θανάτου, να δίνει απλόχερα στους ανθρώπους αυτήν. Τόσο ξοδεμένη, τόσο άδεια από χρώμα, ήχους, άρωμα, ένταση. Καρδιογράφημα σε γραμμή ευθεία.

Θα ήταν αληθινή απρέπεια η τόση γαλήνη στη Δημιουργία Του.

© Στ. Θ.

Που πάω και μπλέκω η μικρή ιστορία.

 

Που πάω και μπλέκω η μικρή ιστορία*  

Δεν υπάρχουν αλήθειες παρά ιστορίες.

Μια φορά και ένα καιρό υπήρχε μια μικρή ιστορία με μικροσκοπικές πατούσες.

Κάθε βήμα της, ήθελε χιλιάδες στιγμές ήλιου και σελήνης.

Όμως οι πατουσίτσες προχωρούσαν και η μικρή ιστορία μεγάλωνε.

Γινόταν άνθρωποι.

Γινόταν εσύ

Γινόταν εγώ.

Μεγάλωνε σε πλήθος προσώπων, αλλά οι πατουσίτσες της δεν μεγάλωναν.

Όμως προχωρούσαν

Αργά αργά και χρειαζόντουσαν ακόμα πιο πολλές στιγμές ήλιου και σελήνης.

Μια μέρα όμως ήρθε ένα αγόρι

Της πήρε το χέρι και της είπε με γλυκό φιλί στα χείλια της.

Θα γίνεις ένα όμορφο χελιδόνι.

Θα πετάς ψηλά και ο κόσμος θάναι στην καρδιά σου.

Χειμώνες Θα περάσουν μακριά σου.

Η Άνοιξη θα σου υφαίνει φωλιές με τα μαλλιά της να κοιμάσαι.

Δεν θα πονάς πια μικρή μου Ιστορία όταν βαδίζεις.

Και η μικρή ιστορία έγινε χελιδόνι.

Να φεύγεις. Να έρχεσαι...

 Να φεύγεις. Να έρχεσαι...

σαν την αλλαγή της εποχής.

Να φεύγεις σαν ταξίδι.

Να έρχεσαι σαν προορισμός.

Μη λυπάσαι στη νοσταλγία.

Κοίτα! Σου αφήνει το γιασεμί της Μονεμβασιάς στους καρπούς.

Τους χειμώνες που φιλούσαν την μοναξιά του τοπίου.

Την Άνοιξη που γέννησε ένα μπουμπούκι στη μικρή κόκκινη γλάστρα της γιαγιάς.

Να φεύγεις. Να έρχεσαι....

Σαν προσδοκία να πέσω στην αγκαλιά σου.

Και εσύ...

Σαν υπόσχεση ενός καλοκαιριού με σκορπισμένα σπόρια γλυκού καρπουζιού καταμεσήμερο κάτω από το αγιόκλημα

και μια θάλασσα να ανοίγει την βεντάλια της στο κύμα.

Σε κοιτώ...

Να φεύγεις. Να έρχεσαι.

Ταξιδιώτης. Υπόσχεση. Φιλί.

© Στ. Θ.

Αν κάποια στιγμή κλάψω

 Αν κάποια στιγμή κλάψω...

 

Μη στεναχωριέσαι, της είπε, γέρνοντας το κορμί του στο μικρό γεράνι που φύτευε.

Μη φοβηθείς ότι πόνεσα. Ακόμα και αν πονάω...

Μη λυγίσεις αν νιώσεις ανήμπορη να με παρηγορήσεις. 

Αν με δεις να κλαίω, να ξέρεις ότι είναι μεγάλη ανακούφιση η βροχή που ξεσπά

μετά από τόσα άνυδρα τοπία  ανθρώπων. 

[Αν κάποια στιγμή κλάψω]

© Στ. Θ.

Μαρμελάδα φράουλα

 Έφτασα σπίτι με ένα ψυγείο άδειο. Δεν προλαβαίνω τελευταία. Αδειάζει η ενεργειακή μου μπαταρία. 3 αυγά. Λίγες φρυγανιές. Μια χειροποίητη μαρμελάδα φράουλα 🍓 στο ψυγείο. Λίγο τυρί τριμμένο. 

Σπάω τα αυγά. Κάνω ομελέτα με λίγο γάλα Νουνού αραιωμένο με νερό που βάζω στον καφέ. Κόβω ροδέλα ένα κρεμμύδι και το ρίχνω στο ζεματιστό λάδι στο τηγάνι. Σπαρταράει λίγο σε αυτό.  Και ρίχνω μέσα και τα χτυπημένα αυγά. 

Αλάτι πιπέρι λίγο ρίγανη. 

Πιάνω ενα πιάτο μεγάλο με λουλουδάκια μωβ. Λέω το πιάτο που αγαπώ. Σερβίρω την ομελέτα. Της βάζω όλο το τυρί και αρχίζω αργά αργά να τρώω. 

Κάτι δεν έχω. Όλα λείπουν. Ίσως η φέτα. Ίσως μια ντομάτα 🍅 σαλάτα με κάπαρη. Αυτά τα έχω. Νεύρο δεν έχω να τιναχτώ να τα σερβίρω και αυτά. 

Τρώω αργά αργά. Βαρετά. Μισό κοιμισμένα. 

Τελειώνω (κάπως έτσι θάναι και το βαρετό σεξ-σκέφτηκα). Τα βάζω για πλύσιμο. Και πάω να πάρω το κρύο νερό από ψυγείο. Πετάγεται μια χρωματιστή νοστιμιά στα μάτια μου. Το βάζο μαρμελάδα φράουλας. Το πιάνω, τα μάτια μου ανοίγουν. Ανοίγω καπάκι. Βιαστικά, όπως όταν πετάω τα ρούχα μου από τη σάρκα στο ασυγκράτητο πάθος.  Πιάνω ένα κουταλάκι. Βουτάω την πρώτη μπουκιά. Δεν αρκεί. Πιάνω κουτάλι σούπας, πιο μεγάλη μπουκιά.  Δεν αρκεί. Πιάνω τις λίγες φρυγανιές και αρχίζω να τις πνίγω στη μαρμελάδα. Δαγκώνω, δαγκώνω βάζω, βάζω και άλλες κουταλιές. 

Όλη η μούρη μου γέμισε μαρμελάδα φράουλα 🍓. Η μύτη. Τα χείλια όλο κόκκινα. Τα μάγουλα, τα μαλλιά. 

Όλη η μαρμελάδα η ευτυχία της στιγμής μου.  

Τελείωσα σε μια γεμάτη ικανοποιημένη κοιλιά όλη

... τη μαρμελάδα. Χαμογέλασα. Αύριο θα κάνω γυμναστική μωρέ. Σιγά. 

Σκέφτηκα ότι δεν έβρασα και λίγα noodles να τα βάλω και αυτά μαζί με σάλτσα φράουλας. 

Πανδαισία ή γευστική αηδία. 

Γέλασα. Γέλασα πολύ, με δόντια γεμάτα σπόρια από τη φράουλα 🍓

©Στ. Θ.

Ο Ερωτικός

Παλμικό κύμα το βλέμμα 

Διαπεραστικό βέλος  στις αισθήσεις 

Μυστηριακό άρωμα... 

Αλμύρα σάρκας,  απόσταγμα κεχριμπαριού

ξύλο βρεγμένο μετά τη βροχή. 

Μια Γη το χαμόγελο 

Απαλά  ακουμπά την πεμπτουσία ενός ονειρικού τοπίου. 

© Στ. Θ.

Πλήξη

Με πλήττουν οι ανέξοδες καύλες και οι ιεροί κανόνες λειτουργίας τους,

Η βεβαιότητα της αυθεντίας

Και η ασέβεια στη γοητεία. 

Με πλήττει η ανοστιά των λάγνων βλεμμάτων. 

Με πλήττουν ό,τι

ανέξοδα ζητά να ξοδευτώ.

Εσύ που δεν πληρώνεις την ηδονή.

Πλήξη τα λόγια σε υποσχέσεις.

Την ιερότητα μιας πόρνης που βεβηλώνεις σε αναμμένα κεριά για θεϊκή προσοχή . 

Πλήξη.

© Στ. Θ.

Η Εκκλησία

 Πάντα κάθομαι εκεί έξω. Την κοιτώ από μια απόσταση και εκείνη είναι σαν να με αφήνει να ακουμπήσω το κεφάλι μου στη φούστα της. Δεν μπαίνω μέσα παρά σχεδόν σπάνια. Και αν μπω, είναι όταν υπάρχει μόνο το φως των κεριών της. 

Ήσυχη, γαλήνια και φιλόξενη. 

Δεν ξέρω αν πια έχει μείνει κάποιο πάθος πίστης μέσα μου. Όπως έπαψα να πιστεύω στον έρωτα. Μόνο το πάθος της κατάκτησης αφήνει μια εφήμερη αυταπάτη κατάκτησης. Μετά τίποτα. Ούτε γεύση, ούτε άρωμα θυμάμαι από σάρκες. Ούτε καν λέξεις που ειπώθηκαν ιεροτελεστικα στην πράξη. 

Έτσι, κάθομαι στη φούστα της μικρής εκκλησίας της περιοχής και ηρεμώ. 

Μπορεί εκεί να νιώθω λιγότερη ορφανή. Ποιο κερί άραγε, που θα ανάψω, μπορεί να ανεβάσει την οποιαδήποτε προσευχή μου;. Μπορει;

Μόνο κάθομαι σιωπηλή και την κοιτώ πίνοντας καφέ στο χέρι. Και μου αρκεί η γαλήνη που μου δίνει όσο εφήμερη είναι. 

Άλλωστε δεν της ανήκω. 

Και αυτή η ισότιμη σχέση να την ανακουφίζει και εκείνη. 

Γαλήνη εγώ. Γαλήνη και εκείνη. Μια βαθιά σχέση φιλίας και εκτίμησης. 

[Η Εκκλησία]

© Στ. Θ.

[Διάλογοι αλληγορίας]

 Πόσες μεταμορφώσεις είχες στη ζωή σου ;

100.

Και σε ποια ήσουν αληθινά εσύ ;

Θα σου απαντήσω ειλικρινώς. 

Σε όλες ήμουν αληθινή. Σε αυτήν που δεν ήμουν πραγματικά αληθινή, 

είναι μαζί σου.

 [Διάλογοι αλληγορίας]

©Στ. Θ.

 Οι κρυμμένες μάχες μέσα μας, θα μας κατασπαράξουν.

 Άνθρωποι, άνθρωποι γεμάτα τοπία η γη. 

Σιωπές που θροΐζουν σε απέραντες στέπες. 

Κύματα, κύματα στα σπλάχνα της θάλασσας να σπάνε σε σκληρούς βράχους ερημιάς. 

Γλάροι πεινασμένοι πάνω από τα φουγάρα φορτηγών πλοίων γεμάτα από στάρι που θα τους ξεπεινάσει.

Πέφτουν τα άστρα στις παλάμες μου. 

Πέφτει μια βροχή που ξεπλένει την ομίχλη. 

Ένας ανεμόδαρτος Φάρος αργοσβήνει στις τελευταίες νότες της ζωής του. 

Καθώς η ανεμογαλούδα και το αβάσταχτο ανεμοσούρι ρίχνουν όλην την άβυσσο στα πόδια του. 

Άνθρωποι, άνθρωποι ταξίδια. Ποιά γη θα τους γεννήσει;

Ως Θεοί κατέβηκαν από τους ουρανούς με προφητείες και υποσχέσεις. 

Ποιά γη θα τους κοιμήσει ;

Όταν τόση ομορφιά κοιμάται στις σπηλιές του Άδη;

Και της Περσεφόνης το φιλί ζωή και θάνατος στις λειμωνιαδες πνοές των τοπίων... 

Ως Άνθρωποι που γέννησαν την γη τους.

Και εκείνος ο ανεμόδαρτος Φάρος να αργοσβήνει ένα τελευταίο μήνυμα στο ταξίδι. 

Της Περσεφόνης το φιλί.

© Στ. Θ.

 

Θα ήθελα να στέκομαι κάτω από τον ήλιο και να φλερτάρω αναιδώς με την ασάφεια του κόσμου.

Με σταγόνες αλητείας στο άρωμά μου, που έχει αλμύρα και κάτι φρουτένιο. Σαν γεύση πεπόνι με φέτα να τρως.

Πλάκα έχει. Πίστεψέ με.

Ο κόσμος.

Όχι ο ήλιος.

Φωτό Katharine Herburn 1934