Νύχτες  νωθρες, νύχτες κουρασμένες...
Διψώ. Το στόμα μου στεγνώνει, αφυδατωμένες λέξεις γράφω.
Και όμως ολο βρέχει πίσω απο τις κόγχες των ματιών μου
Ακούω μια μουσική ...μια ροκ μπαλάντα
Μυρίζει γιασεμί παντού
Οι στίχοι μιλούν
Εσύ πάντα σωπαίνεις.
Δυο αγρίμια σε μια ερημιά
Δυο σκιές φυλακισμένες

Υπάρχουν κάποιες φορές, που σκέφτομαι ότι οι άνθρωποι είμαστε καμωμένοι από φωτιά και πίσσα.
Ατσάλι η σάρκα μας, ένα πλοίο που επιπλέει στους ανέμους της ζωής.
Άλλες πάλι, σκέφτομαι  ότι το αίμα κόκκινο έγινε γιατί φιληθήκαμε νεογνά  από νεράιδες ντυμένες παπαρούνες και ότι είμαστε σαν και αυτές κόκκινες υπάρξεις απλωμένες σε αγρούς απέραντους, όπου  τα βράχια φυτρώνουν ανάμεσά μας σαν κάστρα με πολεμίστρες.
Προτιμώ, τη φωτιά και την πίσσα να'μαι καμωμένη
Κόρη Ηφαίστου γεννημένη.
Αλλά και έτσι πονάει η ζωή. Χτυπάει σκληρά η ματαίωση
Και αυτό το ατσάλι...
ματώνει εξίσου αίμα κόκκινο όπως της παπαρούνας το άγγιγμα.

Ποιος νόμισε ότι η φωτιά στις φλέβες δεν ματώνει;
όταν χύνεται λάβα σε πεδιάδες γεμάτο πέτρες και παπαρούνες.
Φωτιά και πίσσα, άτρωτοι και μόνοι.
Ή παπαρούνες σε κάμπους  Άγνοιας, εύθραυστοι σε βράχους κάστρα και πολεμίστρες.

«Αυτός που καβαλικεύει μια τίγρη φοβάται να κατέβει κάτω».

Μια γιαπωνέζικη Παροιμία ξέφυγε και πέφτει σαν κομμάτι βράχου

στη θάλασσα. 

Απόψε, κόπασαν οι άνεμοι φαίνεται. Οι βράχοι στέγνωσαν.

Φύτρωσαν ανεμώνες πάλι , σαν χελιδόνια που κτίζουν φωλιές

κάθε Άνοιξη.  Οι βράχοι στέγνωσαν από την αλμύρα των κυμάτων

Κόπασαν οι άνεμοι.  Ήρεμη και εκείνη κοιμάται στο τραγούδι των γλάρων.

Ξυπόλητος ήλιος , ένα παιδί που τρέχει στην αγκαλιά της.

Απόψε, κόπασαν οι καταιγίδες.  Στέγνωσαν οι βράχοι από μοιρολόγια

xαμένων πλοίων.

Ένα πλοίο ξενιτεύει τις υποσχέσεις αυτής της Γης. Μιας  Αγάπης.

Γράμματα πεταμένα  στα κύματα. Προσμονή. Ματαίωση.  

Μια τίγρης βρυχάται.

Σαν ένα πεπρωμένο άγριο θηρίο που κρύβεται. 

Φοβάσαι να το αντιμετωπίσεις.

Ζει μέσα σου. Ζεις μέσα του.

Απόψε, κόπασαν οι άνεμοι.  

Οι βράχοι στέγνωσαν από δάκρυα.

Έλα κοντά και άκουσε το τραγούδι των γλάρων.

Η τίγρης δεν βρέχεται. Εσύ όμως, έχεις γίνει θαλασσοπούλι.

[Η τίγρης]