[Ξέρεις κάτι;]

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Να ρουφήξεις γκρεμούς στα μάτια σου

Και να πιείς όλα τα σύννεφα του ουρανού

Να πιάσεις τις καταιγίδες στις παλάμες σου

Να χαθείς σε παπαρούνες δάση

Που το λαρρύγγι τους φτάνει μέχρι ψηλά

Σαν κορμί δέντρων και γεμίζουν

Πορφύρα χρώμα το τοπίο.

Να δεις ότι όταν κοιμάμαι

Πάνω στο δυνατό σου στέρνο

Ένα χαρούμενο ποίημα γεννιέται

Μια ανάσα σβήνει, ένα δάκρυ γίνεται πετραδάκι

Ένα ματόκλαδο μωρού

Μια ευχή ευλογημένης  γερόντισσας.

Ξέρεις κάτι;

Αν δεν σε μεθύσει η ζωή

Το χάδι, το φιλί μου στα χείλη σου,

Αν δεν σε ποτίσει υπόσχεση στην καρδιά

Η καρδιά μου

Τότε όλα στάχτη και σκόνη θα σκορπίσουν

Και μάταια οι κάμποι απλώνονται  

Κορμιά σε ζεστή γη.

Μάταια φυσά ο αγέρας χαιδεύοντας τις λέξεις μας.

Και αν πάλι όλα μάταια γίνουν

Τότε οι πέτρες θα ανθίσουν πάλι

Θα ταϊστούν τα αγρίμια του κόσμου

Θα φωλιάσουν αετοί σε απόκρημνα βράχια

Θα φουσκώσουν τα ποτάμια με  βροχές

Θα πιεί η θάλασσα τους καταρράκτες

Σαν δίχως χθες και αύριο

Σαν κανένα [τίποτα] να σφραγίζει το μάταιο

Και στα ακροδάχτυλα των ποδιών σου

Οι λέξεις μου θα έρχονται πάνω σε ένα δειλό κύμα.

Θα ακουμπούν τις φλέβες σου σαν γη

Στέρεη ανάσα που αναβλύζει μια πηγή.

Γιατί ξέρεις κάτι;

H αγάπη που δεν αγαπήθηκε

Μάταια, δεν σκορπίζεται στο θάνατό της.