Όλη μέρα τριγυρνάω σε έναν κόσμο άγνωστό μου. Γυρνώ με τσακισμένη μέση και κρύα πόδια χωρίς να μπορώ να πετάξω όλη εκείνη τη σκόνη του χρόνου μου. Σε όλα τα κείμενά μου αυτός ο πόλεμος με εκείνον με αφήνει με μια νίκη μείον, μια ήττα συν. Και τι έγινε μωρέ θα μου πεις, εδώ ο κόσμος πνίγεται και εσύ δεν έχεις παρά να συνεχίζεις ένα μηδενισμό που δεν θα αφήσει κανέναν ήρωα;. Σωστά. Δεν μπορώ να διαφωνήσω, αλλά πάλι μου αρέσει να αντιδρώ σε όλα εκείνα που με θεωρούν αυτονόητη. Βλέπεις στη δική μου ζωή τίποτα δεν ήταν αυτονόητο και συνεχίζει να μην είναι. Τίποτα και ίσως, αυτή η σκληρή λέξη της ανυπαρξίας να μου έμαθε να νοιώθω περισσότερο από ό,τι να ερμηνεύω. Περπατώ με ξυπόλητη καρδιά σίγουρα.

Με τσακίζει αυτός ο πόνος στη μέση όμως και η υγρασία βελόνες στην σάρκα μου και όλα μου φαίνονται επαναλήψεις σαν κάτι deja vu, ακόμα και η τρελοκοτσιδού με τα μωβ μαλλιά που βλέπω τα πρωινά νομίζω ότι ξέφυγε από κάποιο παραμύθι. Ίσως είναι ένα ξωτικό ή ένα καλικαντζαράκι που παγιδεύτηκε στο "πραγματικό μου" και δεν μπορεί να επιστρέψει. Ίσως, να ξέρει ήδη ότι μέχρι τα Χριστούγεννα να έχει γίνει σκιά που θα την ξορκίζουν για το καλό του νέου έτους....
Ίσως πάλι να ήρθε για μένα..... να με κάνει να πιστέψω ξανά ότι όλα μπορεί να είναι μια τυχαία συνομωσία του Σύμπαντος.