Καμιά φορά κόβουμε τα φτερά του έρωτα. Σελιδοδείκτες στα τόσα και τόσα βιβλία που διαβάζουμε.
Έτσι πεταμένα, χαμένα ανάμεσα στις σελίδες τους, όπως αυτά τα ξαπλώνουμε στα λουστραρισμένα ξύλινα πατώματα. Ακρωτηριασμένο τον νοιώθω να σύρθηκε σε μια γωνία σκοτεινή του εαυτού μας. Ντροπιασμένος από την πτώση από την καρδιά......
Σε κοιτώ κατάματα αλαζονεία μου και σου κρατώ την τελευταία ηλιαχτίδα από ένα μελαγχολικό δειλινό σε μια άκρη της Πολιτείας μας.
Εκείνος δεν μας καταδικάζει. Ξέρει πόσο ανθρώπινοι είμαστε..... πόσο τρωτοί. Φευγαλέοι στους χρόνους μας που τάχα ζούμε.
Εκείνος είναι αιώνιος ακόμα και έτσι μέσα στις σελίδες των βιβλίων του Κόσμου. Δοξασμένος και Λυτρωμένος. Μας νοσταλγεί ωστόσο.....
Πάντα του αρέσει το άρωμα των κορμιών που σμίγουν.
Τα φτερά του θα γίνουν ένα με τις λέξεις πλέον......