Ντύνομαι Φθινόπωρο και έρχομαι με γεμάτα τα δάχτυλα δάκρυα δέντρων.
Να σε πάρω να φύγουμε μακριά από τις καμένες ελπίδες.
Μακριά, μαζί σε μια ρίζα δεμένοι.
σε μια ιστορία αφηγημένοι
χωρίς αρχή με τελείες γεμάτη
χωρίς υποσχέσεις αιώνιες
φθαρτοί μακριά μαζί
μέσα μου δυνατά
σαν ζωή που θα σκίσει
τη νύχτα του καταδικασμένου χειμώνα στα δύο.