Πριν κλείσω τα φώτα

 Η κούραση στο τέλος της ημέρας, κάποιες φορές, μου αφήνει στα απόνερα' της μια απίστευτη υπερένταση. 

Νιώθω όλους τους μύες του κορμιού μου σαν τεντωμένα τόξα έτοιμα να αφήσουν το βέλος να χτυπήσει στο σκοτάδι. 

Και αυτό είναι τρομακτικό. 

Τρομακτικό να με προσπερνούν οι ανθρώπινες φιγούρες

σαν μια σκιά που μοιάζουν σε σκυφτό γίγαντα να αργοσερνεται κάτω από τις λάμπες των δρόμων. 

Έτσι κλείνει κάποιες φορές η ημέρα μου, 

όπως στα λέω...

με την κούραση να με ορίζει σαν πεινασμένο ζώο στο σκοτάδι. 

Να με πλημμυρίζει ο πόνος της έντασης, ο αργός ρυθμός του ρολογιού, που δεν αφήνει κανένα περιθώριο να μείνω αμέτοχη στο έργο του. 

Και όμως,

το υγρό πνιγερο σκοτάδι του χειμώνα,

κάνει τον γίγαντα,

την πελώρια ανθρώπινη σκιά του κόσμου,

να είναι ένα λάθος του Θεού, όπως λέει ο Νίτσε. 

Και φυσικά και εγώ... γιατί από την ίδια σάρκα είμαι. 

[Πριν κλείσω τα φώτα] 

© Στ. Θ.

Τα τοπία δεν κινούνται

Όταν η ζωή με προσπερνά δεν είναι γιατί εκείνη τρέχει, αλλά γιατί εγώ έχω μείνει ακίνητη. 

Βλέπω τα πάντα από μακριά, σαν θεατής 

νομίζω έτσι.. 

αλλά είμαι εγώ το θέμα η' η θέαση. 

Τα τοπία δεν κινούνται.

αλλάζουν γιατί οι συνθήκες σε σκάβουν. 

Και πίστεψέ με... 

Δεν υπάρχει καμία αλλαγή που να μην πονά, 

ιδίως όταν η ζωή σε προσπερνά.

[Τα τοπία δεν κινούνται]

©Στ.Θ.

Μαθαίνεις να στέκεσαι

Τα πρώτα χρόνια, 

είναι τα δύσκολα.

Μαθαίνεις. 

Όλο μαθαίνεις στο μικρό αναπτυσσόμενο εγκέφαλο σου,

να γίνεις υπόσταση. 

Μετά, έρχονται τα επόμενα δύσκολα. 

Μαθαίνεις πάλι. 

Μαθαίνεις στο σώμα σου να αντέχει, να κρατά σε γερά θεμέλια την ύπαρξη σου

σε έναν κόσμο που περιστρέφεται γύρω σου και γύρω από τον ίδιο. Και που επίσης περιστρέφεσαι μαζί του.

Ζαλίζεσαι, ζαλίζομαι. 

Τι; και εγώ από τα ίδια,

άλλωστε από πρώτο χέρι στα λέω. 

Και έρχονται οι πρώτες παύσεις. 

Σταματάς για να αρχίσεις ξανά. Είτε σαν συνέχεια, είτε σαν ένα τέλος που ήρθε. 

Τι; Συνεχίζεις βέβαια. 

Και συνεχίζεις για να πας εκεί που λες ότι είσαι. 

Και όσο κυλά ο χρόνος, τόσο ξέρεις ότι... 

Μαθαίνεις 

όλο αυτόν τον καιρό που ζεις,

όπως αρμόζει 

για να στέκεσαι μπροστά στο μεγαλείο του θανάτου. 

©Στ. Θ.

Η νύχτα στα μάτια μου απόψε

/βγήκε απόψε η νύχτα στα μάτια μου 

να σεργιανίσει,

/να βρει τα σπουδαία και τα ασήμαντα μυστικά μου,

/αλλά δεν θα της υποσχεθώ τίποτα από αυτά που θα βρει,

/ας τα κρατήσει κάτω από το φεγγάρι ολοδικά της. 

/μια παλιά μελωδία ακούγεται 

από κάπου εκεί στη γειτονιά μου

/ίσως εκεί κρατήσω, στις νότες μέσα,

το πιο σπουδαίο και μάταιο μυστικό μου. 

[Η νύχτα στα μάτια μου απόψε]. 

©Στ. Θ.

Το καλό καλοκαίρι

Καλό Καλοκαίρι σημαίνει και μπαλκόνι ξενύχτι,

να ακούς την πόλη να σιωπά και το τζιτζίκι να τραγουδά.

Καλό Καλοκαίρι σημαίνει παύση του θορύβου στο μυαλό που ψάχνει να βρει τη λύση, 

ενώ ποτίζεται το γιασεμί στη μικρή του γλάστρα.  

Το καλό καλοκαίρι.

© Στ. Θ.

Ο χρόνος αναμεσα_μας

Απόψε, θα φορέσω το χρόνο στο χέρι μου. 

Μάλλον, θα φορέσω όλους τους χρόνους που μου υποσχέθηκες ότι θα υπάρχεις. 

Έτσι, το παρόν μας, θα μένει εκεί, ανάμεσα_ μας, 

χέρι χέρι πιασμένος 

με την απίστευτη ειρωνία της παύσης του. 

©Στ. Θ.

Η νύχτα

Και καθώς έπεφτε ο μανδύας της νύχτας,

καμία σκιά, μα καμία πια

δεν φάνηκε στη ζωή της. 

Ήταν η μελωδία της καρδιάς της που ακούγονταν μονάχα, καθώς έκλειναν οι φτερούγες των αγγέλων στην προσευχή τους για ζωή. 

Μια υπόσχεση ότι θα ερχόταν πάλι το φως, πάλι η νέα μέρα. 

Και το ήξεραν όλα τα πλάσματα της φύσης. Όπως το ήξεραν και τότε...

Καμία σκιά δεν υπήρχε εκεί. Πώς άλλωστε μπορούσε να υπάρχει. 

©Στ. Θ.