Μαθαίνεις να στέκεσαι

Τα πρώτα χρόνια, 

είναι τα δύσκολα.

Μαθαίνεις. 

Όλο μαθαίνεις στο μικρό αναπτυσσόμενο εγκέφαλο σου,

να γίνεις υπόσταση. 

Μετά, έρχονται τα επόμενα δύσκολα. 

Μαθαίνεις πάλι. 

Μαθαίνεις στο σώμα σου να αντέχει, να κρατά σε γερά θεμέλια την ύπαρξη σου

σε έναν κόσμο που περιστρέφεται γύρω σου και γύρω από τον ίδιο. Και που επίσης περιστρέφεσαι μαζί του.

Ζαλίζεσαι, ζαλίζομαι. 

Τι; και εγώ από τα ίδια,

άλλωστε από πρώτο χέρι στα λέω. 

Και έρχονται οι πρώτες παύσεις. 

Σταματάς για να αρχίσεις ξανά. Είτε σαν συνέχεια, είτε σαν ένα τέλος που ήρθε. 

Τι; Συνεχίζεις βέβαια. 

Και συνεχίζεις για να πας εκεί που λες ότι είσαι. 

Και όσο κυλά ο χρόνος, τόσο ξέρεις ότι... 

Μαθαίνεις 

όλο αυτόν τον καιρό που ζεις,

όπως αρμόζει 

για να στέκεσαι μπροστά στο μεγαλείο του θανάτου. 

©Στ. Θ.