Περίεργη εβδομάδα.
Γεμάτη μονοπάτια ήρεμα δίπλα σε γκρεμούς.
Να την διασχίζω νομίζοντας ότι αγγίζω μετάξι, αλλά τελικά σε κοφτερή λεπίδα να περπατάω.
Φίλοι κλαίνε, παιδιά φωνάζουν στους δρόμους.
Αδέσποτη μια ελπίδα πεινά για στοργή.
Να φοβάμαι, να λυπάμαι, να βιάζομαι να φύγει.
Να φεύγω καθώς ορκίζομαι στο παγωμένο αίμα μου, τέτοια βήματα να μην θερίσω ποτέ
ξανά στο διάβα μου.
©Στ. Θ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου