Ένα κλείσιμο με [Τ] κεφαλαίο~

Θα με βρεις στη γωνία της οδού Ομήρου Ακαδημίας

να κοιτάω το πέρασμά μου,

να με διασχίζουν δρόμοι

και ιστορίες και στιγμές,

κυρίως στιγμές.

Κάποτε σου είπα ότι το συναπάντημα

θα διαρκέσει ένα λεπτό φευγαλέο

ελπίδας, αλλά δεν με πίστεψες.

Δεν πίστεψες ότι οι δρόμοι διασταυρώνονται

στην οδό της μοίρας μας, 

ή σε μια λεωφόρο αθηναϊκή γεμάτη

κεφαλαία νοήματα, επικεφαλίδες

σαν τίτλος ενός μυθιστορήματος.

Κάποτε οι λέξεις μου έκαιγαν τις φλέβες μου

και αυτές άνοιγαν και έρεαν ζωή, όχι πύον.

Τώρα οι λέξεις μου καθηλώνονται 

σαν μικρά εμφράγματα σε κάτι που αργοπεθαίνει

στο χρόνο, χωρίς επιστροφή του.

Θα με βρεις εκεί που σου είπα.

Στο πέρασμα από τη ματαιότητα των περασμάτων μου,

των δρόμων, που ενώ κάπου οδηγούν

δεν αφήνουν το ταξίδι να σταματήσει

να ξαποστάσω σε μια άφιξη,

γιατί υπάρχει αδιάκοπα μια αφετηρία όταν 

ακόμα οι παλμοί της καρδιάς χτυπούν μια συνέχεια 

που ψάχνει τον επίλογό της, ένα επιστέγασμα της ιστορίας, 

ένα κλείσιμο με [Τ] κεφαλαίο.

~Ένα κλείσιμο με [Τ] κεφαλαίο~

©Σταματίνα Θεοδοσίου

Εβδομαδιαίος απόηχος

Περίεργη εβδομάδα.

Γεμάτη μονοπάτια ήρεμα δίπλα σε γκρεμούς. 

Να την διασχίζω νομίζοντας ότι αγγίζω μετάξι, αλλά τελικά σε κοφτερή  λεπίδα να περπατάω.

Φίλοι κλαίνε, παιδιά φωνάζουν στους δρόμους. 

Αδέσποτη μια ελπίδα πεινά για στοργή. 

Να φοβάμαι, να λυπάμαι, να βιάζομαι να φύγει. 

Να φεύγω καθώς ορκίζομαι στο παγωμένο αίμα μου, τέτοια βήματα να μην θερίσω ποτέ

ξανά στο διάβα μου.

©Στ. Θ.

Πριν κλείσω τα φώτα

 Η κούραση στο τέλος της ημέρας, κάποιες φορές, μου αφήνει στα απόνερα' της μια απίστευτη υπερένταση. 

Νιώθω όλους τους μύες του κορμιού μου σαν τεντωμένα τόξα έτοιμα να αφήσουν το βέλος να χτυπήσει στο σκοτάδι. 

Και αυτό είναι τρομακτικό. 

Τρομακτικό να με προσπερνούν οι ανθρώπινες φιγούρες

σαν μια σκιά που μοιάζουν σε σκυφτό γίγαντα να αργοσερνεται κάτω από τις λάμπες των δρόμων. 

Έτσι κλείνει κάποιες φορές η ημέρα μου, 

όπως στα λέω...

με την κούραση να με ορίζει σαν πεινασμένο ζώο στο σκοτάδι. 

Να με πλημμυρίζει ο πόνος της έντασης, ο αργός ρυθμός του ρολογιού, που δεν αφήνει κανένα περιθώριο να μείνω αμέτοχη στο έργο του. 

Και όμως,

το υγρό πνιγερο σκοτάδι του χειμώνα,

κάνει τον γίγαντα,

την πελώρια ανθρώπινη σκιά του κόσμου,

να είναι ένα λάθος του Θεού, όπως λέει ο Νίτσε. 

Και φυσικά και εγώ... γιατί από την ίδια σάρκα είμαι. 

[Πριν κλείσω τα φώτα] 

© Στ. Θ.