Μαθαίνεις να στέκεσαι

Τα πρώτα χρόνια, 

είναι τα δύσκολα.

Μαθαίνεις. 

Όλο μαθαίνεις στο μικρό αναπτυσσόμενο εγκέφαλο σου,

να γίνεις υπόσταση. 

Μετά, έρχονται τα επόμενα δύσκολα. 

Μαθαίνεις πάλι. 

Μαθαίνεις στο σώμα σου να αντέχει, να κρατά σε γερά θεμέλια την ύπαρξη σου

σε έναν κόσμο που περιστρέφεται γύρω σου και γύρω από τον ίδιο. Και που επίσης περιστρέφεσαι μαζί του.

Ζαλίζεσαι, ζαλίζομαι. 

Τι; και εγώ από τα ίδια,

άλλωστε από πρώτο χέρι στα λέω. 

Και έρχονται οι πρώτες παύσεις. 

Σταματάς για να αρχίσεις ξανά. Είτε σαν συνέχεια, είτε σαν ένα τέλος που ήρθε. 

Τι; Συνεχίζεις βέβαια. 

Και συνεχίζεις για να πας εκεί που λες ότι είσαι. 

Και όσο κυλά ο χρόνος, τόσο ξέρεις ότι... 

Μαθαίνεις 

όλο αυτόν τον καιρό που ζεις,

όπως αρμόζει 

για να στέκεσαι μπροστά στο μεγαλείο του θανάτου. 

©Στ. Θ.

Η νύχτα στα μάτια μου απόψε

/βγήκε απόψε η νύχτα στα μάτια μου 

να σεργιανίσει,

/να βρει τα σπουδαία και τα ασήμαντα μυστικά μου,

/αλλά δεν θα της υποσχεθώ τίποτα από αυτά που θα βρει,

/ας τα κρατήσει κάτω από το φεγγάρι ολοδικά της. 

/μια παλιά μελωδία ακούγεται 

από κάπου εκεί στη γειτονιά μου

/ίσως εκεί κρατήσω, στις νότες μέσα,

το πιο σπουδαίο και μάταιο μυστικό μου. 

[Η νύχτα στα μάτια μου απόψε]. 

©Στ. Θ.

Το καλό καλοκαίρι

Καλό Καλοκαίρι σημαίνει και μπαλκόνι ξενύχτι,

να ακούς την πόλη να σιωπά και το τζιτζίκι να τραγουδά.

Καλό Καλοκαίρι σημαίνει παύση του θορύβου στο μυαλό που ψάχνει να βρει τη λύση, 

ενώ ποτίζεται το γιασεμί στη μικρή του γλάστρα.  

Το καλό καλοκαίρι.

© Στ. Θ.

Ο χρόνος αναμεσα_μας

Απόψε, θα φορέσω το χρόνο στο χέρι μου. 

Μάλλον, θα φορέσω όλους τους χρόνους που μου υποσχέθηκες ότι θα υπάρχεις. 

Έτσι, το παρόν μας, θα μένει εκεί, ανάμεσα_ μας, 

χέρι χέρι πιασμένος 

με την απίστευτη ειρωνία της παύσης του. 

©Στ. Θ.

Η νύχτα

Και καθώς έπεφτε ο μανδύας της νύχτας,

καμία σκιά, μα καμία πια

δεν φάνηκε στη ζωή της. 

Ήταν η μελωδία της καρδιάς της που ακούγονταν μονάχα, καθώς έκλειναν οι φτερούγες των αγγέλων στην προσευχή τους για ζωή. 

Μια υπόσχεση ότι θα ερχόταν πάλι το φως, πάλι η νέα μέρα. 

Και το ήξεραν όλα τα πλάσματα της φύσης. Όπως το ήξεραν και τότε...

Καμία σκιά δεν υπήρχε εκεί. Πώς άλλωστε μπορούσε να υπάρχει. 

©Στ. Θ.

Υπό κατασκευή

Όσο μεγαλώνω, λιγοστεύει το κουράγιο μου,  τα νιάτα μου αργοσβήνουν με τον καιρό, λυτρώνομαι όμως σιγά σιγά απ' τις επιθυμίες μου, κλαδεύοντας μικρούς πόνους.

Κατοικώ ακόμα σε εκείνο το σπίτι, 
που σιωπηρή η ψυχή μου κοιτά τις αφαιρέσεις μου, καθώς  με βαραίνουν τα πράγματα που δεν με αγγίζουν πια.

Με λέξεις να στέκονται πεταμένες σαν σκουπίδια έξω στο δρόμο μου, χωρίς συγκίνηση, χωρίς καν θυμό. 

Κατοικώ ακόμα σε εκείνο το σπίτι της επινοημενης μου φωλιάς,
κεντώντας αναμνήσεις από τα πυρωμένα νιάτα μου, αιχμαλωτίζοντας τη δροσιά της αυγής και το φως της  νύχτας, τις θύελλες του χειμώνα, τα μπουμπούκια της ανοιξιάτικης προσμονής, τις φωλιές των χελιδονιών που φέρνουν την ελπίδα. 
Μα....

Όσο μεγαλώνω, δείχνω να ομορφαίνω σε ηρεμία. Τα κουρασμένα μάτια μου, δεν γδέρνουν με την αυστηρότητα το ατελές καλούπι της ζωής μου. Δεν έχω πια θυμό για τις εγκαταλείψεις. Με αφαιρώ, σας είπα!

Τόσα φέρνει ο άνεμος, τόσα και άλλα τόσα. Και όσα έζησα καλώς και όσα είναι ακόμα να 'ρθουν.

Θα περιμένω....

"Υπό κατασκευή", γράφει άλλωστε η ταμπέλα.

©Στ. Θ.