Στρώνουμε απουσίες με δάφνες σε μεγάλες δόξες που κρατήθηκαν στην πρώτη αγκαλιά.
Και μετά οι πρώτες αφαιρέσεις γιατί οι απουσίες πονούν στα ψυχικά αυλάκια του είμαι.
Γιατί το όνομα είναι του πατρός,
η συνέχεια του αίματος.
Μπαμπάς.... η πρωτόλεια μετάφρασή μας.
©Στ. Θ.
Βρέχει ξανά.
Και ξανά. Και είπαν τα σαλιγκάρια, ότι αυτή η σοδειά θα γεμίσει τσουκάλια με τη δική τους σάρκα.
Γιατί όλα φέρνουν κάτι πολύ καλό και κάτι πολύ κακό.
Αναλόγως σε ποια εδάφη θα ζήσεις.
Βρέχει όμως απαλά. Δεν έχει θυμό αυτή η βροχή.
Δεν θέλει κανέναν να πληγώσει.
Και σίγουρα έχει ουράνιο τόξο να υποσχεθεί.
Δώρο, για όσα χαραγμένα σβήνουν σε δάκρυα.
© Στ. Θ.
