Η μεγαλύτερη κρυφή μας απόγνωση είναι να γεράσουμε.
Να πλησιάζουμε αργά τη πτώση μας στο τέλος.
Και ενώ αυτό ίσως είναι ένα δώρο της ύπαρξης μας. Ο χρόνος ο μεγάλος σε όλους τους κύκλους του φθαρτού μας....
Τελειώνει για άλλους ανθρώπους χωρίς επίλογο.
Ξαφνικά, αναπάντεχα 'η από μια αγωνία ζωής.
Έχω δει πολλές ζωές ένδοξες σελίδες σε ματαιοδοξία να σβήνουν στη λήθη.
Έχω δει και πολλές να συνεχιζουν να ζουν, χαμογελώντας μέσα μου.
Του είπα αντίο για εκατομμυριοστη φορά.
Τόσες φορές,
βάζεις τέλος
όταν δεν θέλεις ποτέ να γίνει.
Ώσπου, διαπιστώνω
το μαύρο μακό μπλουζάκι του στην άκρη της ζωής μου,
ανακατεμένο με τη μυρωδιά της λήθης.
Δεν πάω πια εκκλησία. Έχω κάτι δεκαετίες να μπω σε λειτουργία κυρίως. Δεν μπορώ το βλέμμα, ούτε του Θεού επάνω μου, ούτε του πιστού.
Ζω κοντά μόνο στις εικόνες και στα λεπτά αναμμένα κεράκια που λιώνουν ταπεινά στον αργό θάνατο της φλόγας τους.
Μέχρι εκεί.
Αν θα μπω, θα μπω στη μήτρα της όταν είναι σιωπηλή η εκκλησία, ίσως να κρυφτώ. Να σιωπήσουν όλες οι φασαρίες μέσα μου. Και οι φασαρίες των άλλων.
Τότε, ναι θα μπω. Θα πάω στην άκρη θα χωθώ ανάμεσα στις προσκυνημενες εικόνες των Αγίων. Δεν θα προσευχηθώ. Δεν θέλω να ενοχλήσω με καμία παραφωνία πίστης και δοξασίας μου την Αγάπη Του.
Ξέρει άλλωστε ποια είμαι.
Ξέρει ότι μπήκα να κρυφτώ από τη φασαρία για λίγο.
Στα σκοτεινά. Στην ησυχία της.
©Στ.Θ
.
©Στ.Θ.
