[Άνθρωποι_δέντρα]

Θα σας πω κάτι τρομακτικό αλλά είναι αλήθεια.
Δεν μου λείπουν οι άνθρωποι.
Η ησυχία μου λείπει.
Ακόμα και στον ύπνο μου, ακουω την βοή τους και την φλυαρία τους.
Μου λείπουν όμως τα δέντρα.
Μου λείπουν οι άνθρωποι αυτοί που μοιάζουν σαν πελώρια δέντρα.
Που σιωπηλά στέκουν στο τραγούδι του ανέμου και των πουλιών που φωλιάζουν μέσα τους.
Αυτοί οι άνθρωποι μου λείπουν.
Οι δυνατοί, οι σοφοί, οι ήρεμοι.
Μου λείπουν και πολλά άλλα.
Όχι όμως οι άνθρωποι.
Είναι τόσο τρομακτικη η μοναξιά τους.
Τόσο άδεια η καρδιά τους.
Τόσο άγευστη η σκέψη τους.

Όχι δεν μου λείπουν οι άνθρωποι.
Και είναι η αλήθεια

[Άνθρωποι_δεντρα]

Στην ντουλάπα θα μείνω. Όσο πρέπει.

Προσπαθώ να μη βγαίνω. Όχι ότι έβγαινα και πολύ πριν. Δεν ήμουν ποτέ μου ταξιδιαρικο κορίτσι.
Η αλήθεια ήταν ότι δεν εβλεπα και πολλά στους ανθρώπους που μιλούσαν. Εκτός από κάτι φιλίες ετών, δοκιμασμένες και πολυχρονισμενες σαν ένα καλό Brandy.
Όλος ο κόσμος ένα club και πέρασα από όλα τα είδη και είχα και από όλων των ειδών τα  στέκια. Έμενα σε όσα είχα να πιω εξαιρετικό ποτό. Και έπινα τόσο, όσο άντεχε η τσέπη μου και το στομάχι μου.
Δεν έβγαινα ποτέ μου πολύ και όσο μεγάλωνα, τόσο λιγόστευε ο θόρυβος των δρόμων έξω.
Τόσο λιγόστευαν οι φλυαρίες και τα κοινότυπα φλερτ.
Άσε που τα ρούχα μου με άδειαζαν σαν γεμάτη ντουλάπα.
Αυτά εμένα ναι !
Τώρα, με την πανδημία, ο αέρας έχει γίνει μια απειλή αόρατη στον άνεμο, στους τοίχους, στα πόμολα, στις ανάσες μας.
Η Πόλη έγινε ήσυχη. Και αυτό με ανησυχεί παρόλο που ο θόρυβος της παλιάς ζωής  δεν με τράβαγε.
Πού πήγαν οι άνθρωποι ;
Που πήγε η φωτισμένη πόλη με καπνούς, πορείες, αταξίες βρώμα, καλοντυμένα άτομα;
Η θάλασσα ;  Ο ουρανός ;
Όχι. Δεν μου αρέσει αυτή η ησυχία.
Άλλο η δική μου, αλλά αυτή ;
Αυτή έχει την υπόσχεση της νύχτας χωρίς ξημερωμα. Το αντίο που δεν θα δοθεί ενώ ένας αργός θάνατος θα σφραγίσει τα μάτια της Πόλης.
Βγαίνω στο μπαλκόνι και κοιτώ μια ασφαλτο αψυχη χωρίς περάσματα στο κορμί της. Χωρίς κίνηση, χωρίς θόρυβο και μυρωδιά της καμμένης σάρκας της.
Χωρίς... χωρίς ανθρώπους να τρέχουν.
Τόση ησυχία Θεέ μου εκεί έξω.
Τόση ερημιά θορύβου.
"Θα μείνω σπίτι" για να έρθει πάλι η Πόλη στα μάτια μου. Να γίνει η υπόσχεση του ταξιδιού των ανθρώπων της.
Όχι απλώς θα μείνω σπίτι ....
Στην ντουλάπα θα μείνω. Όσο πρέπει.
©Στ.Θ.