Σημειώσεις Εκπόρνευσης

 Μια πόρνη και ένας ζιγκολό μάλωναν σε μια σκοτεινή πλευρά της Πειραιώς για το ποιος από τους δύο είναι περισσότερο πουτανα στη ζωή.

Ντυμένοι στα λιτά και στα διάφανα κορμιά τους έτριζαν οι λέξεις στις κουβέντες τους θυμό ειρωνεία και μια κραυγή απόγνωσης.

Περνούσαν οι πελάτες και δεν τους χαμπάριαζαν καθόλου. Λοιπόν του λέει εκείνη: "ποιος είναι πιο βρώμικος από τους δυο μας στη δουλειά αυτή;

Εσύ που συνοδεύεις τις πελάτισσες στα ακριβά σαλόνια τους 'η εγώ που σέρνομαι στα παγωμένα πεζοδρόμια τη νύχτα;"

Και ο ζιγκολό με τις φλέβες του στο λαιμό πρησμένες από θυμό "η πόθο … Δεν απαντούσε.

Απλώς την κοιτούσε και εκείνη γύρισε τα μάτια της στο δρόμο και απάντησε

"Κανείς μας ανόητε!

Γιατί ηθικό αλισβερίσι οι πόρνες δεν κάνουν.

Και οι δύο αυτό είμαστε. Πόρνες του σεξ. Φοράμε ένα διάφανο σώμα και αυτό μόνο".

Ο ζιγκολό θύμωσε ακόμα πιο πολύ και την άρπαξε και τη φίλησε με τόσο πάθος στο στόμα που τα διάφανα σώματα τους έγιναν ένα.

Και περνούσαν οι πελάτες για σεξ, αλλά εκείνοι οι δύο δεν χαμπάριαζαν στα διάφανα κορμιά τους.

[Η πόρνη και ο Ζιγκολό]

©Στ. Θ.

Venus In Flames - You

Άτιτλο

Και γράφτηκαν καλοκαίρια πολλά πάνω στην ατσαλακωτη νιότη μας. Και  ήπιε Ερωτας τα φιλιά μας. 

Και  δροσιστηκαν τρυφερά με δάκρυά μας τα φεγγάρια

_ τα μικρά και τα μεγάλα_ όπως  μοσχοβολουσαν νυχτολουλουδα σε πήλινες γλάστρες στις ταράτσες.

Και μια  πόλη....

να περπατα σε δειλινά μενεξεδένια...

και όλα αυτά που γράφτηκαν στην ατσαλακωτη νιότη μας, θα μείνουν νοσταλγικές διηγήσεις στα σιωπηλά  μονοπάτια μας.

©Στ. Θ.

Σαν το νερό που τρέχει μέσα στις ρωγμές του φλοιού ενός νεκρού δέντρου...
Και χάνεται από το κουφάρι του μέσα στη γη σε ρίζες που δεν υπάρχουν...
Αλλά τρέχει μέχρι την άβυσσό σου,
για να βγει σε μέρη που θα στάξει σαν στάλα  βροχής σε ωκεανούς σιωπής.
Και τα κύματα να χαϊδεύουν με τις γλώσσες τους αυτή τη στάλα που πέφτει χωρίς να το ορίζει.
Να γίνει η σκληρή αλμύρα του κορμιού τους
γλυκιά και τρυφερή,
όπως  χρωματίζει ένα δειλινό
την καρδιά μας
στο αιώνιο βλέμμα ενός έρωτα που δεν ορίζεται στη μοίρα.

© Στ. Θ.

Κάποτε έκλαψα πάρα πολύ πάνω στη γέννηση ενός λουλουδιού στο χείλος ενός πέτρινου βράχου.
Και στο δάκρυ μου ράγισε ο φλοιός του.
Και άνοιξε ακόμα πιο πολύ σαν να προσπαθούσε να δώσει στο λουλούδι ρίζες βαθιές πλεγμένες στην καρδιά του.

Λουλούδι στο βράχο.
© Στ. Θ.

Σιλβίνα Οκάμπο, Ποιος άγγελος θα σ’ απαλλάξει απ’ τη λύπη….

Ποιος άγγελος θα σ’ απαλλάξει απ’ τη λύπη
και θα σε ξυπνήσει μια ωραία μέρα
χωρίς να θυμάσαι εκείνο που σ’ έθλιβε
και θα σου πει στο αυτί: : «Άκου και σταμάτα

να θρηνείς . Στα χέρια μου δεν σε βαραίνει
η αργή κίνηση  του χρόνου ούτε η ασεβής
κατηγόρια των ανθρώπων. Είσαι δική μου
και πια δεν είσαι δέσμια αυτού του μάταιου κόσμου

Πρόβαλε σ’ ετούτο παράθυρο, αστραφτερό
απ’ τη στολισμένη σου ευτυχία. Πλέον ο πόνος
μαράθηκε σαν μακρύ λουλούδι

που η σοφία του στο τέλος σε γιατρεύει, 
καθώς διαλύεται,  γιατί μετατρέπεται
σε σκόνη, σε όραμα, σε άλλη τύχη.»

μετάφραση: Στέργιος Ντέρτσας

Posted by Σ. Ιντζές | # [1903-1994] Σιλβίνα Οκάμπο

[Άνθρωποι_δέντρα]

Θα σας πω κάτι τρομακτικό αλλά είναι αλήθεια.
Δεν μου λείπουν οι άνθρωποι.
Η ησυχία μου λείπει.
Ακόμα και στον ύπνο μου, ακουω την βοή τους και την φλυαρία τους.
Μου λείπουν όμως τα δέντρα.
Μου λείπουν οι άνθρωποι αυτοί που μοιάζουν σαν πελώρια δέντρα.
Που σιωπηλά στέκουν στο τραγούδι του ανέμου και των πουλιών που φωλιάζουν μέσα τους.
Αυτοί οι άνθρωποι μου λείπουν.
Οι δυνατοί, οι σοφοί, οι ήρεμοι.
Μου λείπουν και πολλά άλλα.
Όχι όμως οι άνθρωποι.
Είναι τόσο τρομακτικη η μοναξιά τους.
Τόσο άδεια η καρδιά τους.
Τόσο άγευστη η σκέψη τους.

Όχι δεν μου λείπουν οι άνθρωποι.
Και είναι η αλήθεια

[Άνθρωποι_δεντρα]

Στην ντουλάπα θα μείνω. Όσο πρέπει.

Προσπαθώ να μη βγαίνω. Όχι ότι έβγαινα και πολύ πριν. Δεν ήμουν ποτέ μου ταξιδιαρικο κορίτσι.
Η αλήθεια ήταν ότι δεν εβλεπα και πολλά στους ανθρώπους που μιλούσαν. Εκτός από κάτι φιλίες ετών, δοκιμασμένες και πολυχρονισμενες σαν ένα καλό Brandy.
Όλος ο κόσμος ένα club και πέρασα από όλα τα είδη και είχα και από όλων των ειδών τα  στέκια. Έμενα σε όσα είχα να πιω εξαιρετικό ποτό. Και έπινα τόσο, όσο άντεχε η τσέπη μου και το στομάχι μου.
Δεν έβγαινα ποτέ μου πολύ και όσο μεγάλωνα, τόσο λιγόστευε ο θόρυβος των δρόμων έξω.
Τόσο λιγόστευαν οι φλυαρίες και τα κοινότυπα φλερτ.
Άσε που τα ρούχα μου με άδειαζαν σαν γεμάτη ντουλάπα.
Αυτά εμένα ναι !
Τώρα, με την πανδημία, ο αέρας έχει γίνει μια απειλή αόρατη στον άνεμο, στους τοίχους, στα πόμολα, στις ανάσες μας.
Η Πόλη έγινε ήσυχη. Και αυτό με ανησυχεί παρόλο που ο θόρυβος της παλιάς ζωής  δεν με τράβαγε.
Πού πήγαν οι άνθρωποι ;
Που πήγε η φωτισμένη πόλη με καπνούς, πορείες, αταξίες βρώμα, καλοντυμένα άτομα;
Η θάλασσα ;  Ο ουρανός ;
Όχι. Δεν μου αρέσει αυτή η ησυχία.
Άλλο η δική μου, αλλά αυτή ;
Αυτή έχει την υπόσχεση της νύχτας χωρίς ξημερωμα. Το αντίο που δεν θα δοθεί ενώ ένας αργός θάνατος θα σφραγίσει τα μάτια της Πόλης.
Βγαίνω στο μπαλκόνι και κοιτώ μια ασφαλτο αψυχη χωρίς περάσματα στο κορμί της. Χωρίς κίνηση, χωρίς θόρυβο και μυρωδιά της καμμένης σάρκας της.
Χωρίς... χωρίς ανθρώπους να τρέχουν.
Τόση ησυχία Θεέ μου εκεί έξω.
Τόση ερημιά θορύβου.
"Θα μείνω σπίτι" για να έρθει πάλι η Πόλη στα μάτια μου. Να γίνει η υπόσχεση του ταξιδιού των ανθρώπων της.
Όχι απλώς θα μείνω σπίτι ....
Στην ντουλάπα θα μείνω. Όσο πρέπει.
©Στ.Θ.

[Το φιλί σου που υποσχέθηκε]

Θα σε ονειρεύομαι κάτω από μια λάμπα με ισχνό φως στην ομίχλη μιας νύχτας, να έρχεσαι για εκείνο το φιλι που με έκανε να ακούω τη σιωπή σου.
Σαν παράπονο ενός γκρεμού που άδειασε από
αγριολούλουδα _ σαν κάποτε _ να μοιαζε
υπέροχο τραγούδι,
καθώς τα χέρια των  ανέμων της θάλασσας,
τα άγγιζαν
Να, εκεί, που κουρνιαζει το ταξίδι μου
σαν χελιδονι
στην καρδιά.
Το φιλί σου που υποσχέθηκε..

[Το φιλί σου που υποσχέθηκε]
©Στ. Θ.

[Η σιωπή στον Παράδεισο]

Σιωπή έχει απόψε ο παράδεισος.
Σώπασαν τα φτερουγίσματα των αγγέλων_ Και εσύ_
Μια πεταλούδα με τα φτερά της αθανασίας
Ζητάς να ζήσεις_ Σαν ποίημα
που κυλά στις φλέβες μου.

 [Η σιωπή στον Παράδεισο]
© Στ. Θ.

[Οι μεταξένιοι άνθρωποι]

-Τι έχετε να πείτε για τους μεταξενιους ανθρώπους ;
-Ω! Στην αθανασία μου δεν συγκρίνονται όπως και στη ευθραυστοτητα μου !
- Λέτε να πονούν λιγότερο ;
- Δεν ξέρω αν πονούν λιγότερο από μένα που είμαι ένα γλυπτό. Ένα σκληρό κομμάτι γύψου.
Σίγουρα όμως τσαλακωνονται  και τσακίζουν πιο καλά. Αυτό τους κάνει να τους λατρευουν.
- Εσάς, δεν σας λατρεύουν;
- Αλήθεια πιστεύετε ότι αγαπιέται η αθάνατη ψυχή μου; Αύριο, μπορεί να βρεθώ με κουτσουλιές και σάπια  σκόνη. Ενώ οι μεταξενιοι άνθρωποι, κοίταξτε πόσο όμορφα τσακίζουν με τον άνεμο, σαν να χορεύουν μαζί του.

 [Οι μεταξενιοι άνθρωποι]