Δάκρυα και γέλια δυνατά. Στα όρια ακροβατώντας,
Σαν ένα τελευταίο αντίο.
Ο κόσμος τόσο αδιάφορα στα γκρι της πολιτείας, αναπνέω
Και κάπου εκεί στο βάθος να στέκει η θάλασσα με ένα λιμάνι που
ζωές ταξιδεμένες αλλά όχι χορτασμένες, δείχνουν
οτι το ταξίδι περιμένει να το ζεις.
Οι βαλίτσες γεμάτες φλυαρία.
Η μαύρη γλίτσα στις προβλήτες από πατημασιές φυγής και πίσσα.
Μόνο στη βρωμιά βλέπεις ότι αυτή η πόλη υπάρχει.
Υπάρχουμε σε εξαίσια αρώματα, σε απλά λόγια, τόσο περιττό όμως άδειο σώμα η ιστορία μας.
Τόσο λείπεις. Τόσο ο θόρυβος πελώριος, σε χάνω.
Τόση υπόσχεση στην άκρη ενός βράχου, όπου σπάει το κύμα πριν πεθάνει.
Αυτή η πόλη ζει μόνη.

© Στ. Θ.

Υπάρχει ένα μικρό σύννεφο που ζει κοντά  στην καρδιά που όλο κλαίει.
Ρωτάει η καρδιά το μικρό σύννεφο γιατί είναι λυπημένο.
Και εκείνο δεν απαντά αμέσως.
Ρωτάει πάλι η καρδιά το σύννεφο γιατί είναι θλιμμένο
Και τότε, το μικρό σύννεφο απάντησε το εξής:
Αν εγώ δεν κλάψω εσύ θα ξεραθείς.
Δεν θα μπορείς τότε να ανθίσεις και δεν θα μπορείς να δεις τον ήλιο σου ξανά. Θα γίνεις φωτιά, πέτρα, έρημος.
Κλαίω λοιπόν για σένα
καρδιά μου !

[Το μικρό σύννεφο στην καρδιά.]

© Στ. Θ