Ήρθε η άνοιξη ξανά.

Κοντοστάθηκα μπροστά σε μια βιτρίνα με κούκλες ντυμένες με υπέροχα χρώματα ρούχων γυναικείων.  Στη βιτρίνα μπροστά, έτσι, χωρίς κανένα σκοπό να δω το εμπόρευμα, με το μυαλό μου γεμάτο αποκόμματα ανακοινώσεων προαναγγελθέντων συμβάντων, παρατηρούσα αυτό που δεν έβλεπα τελικά, τον εαυτό μου.  Η αντίθεση της μαύρης καπαρντίνας μου με τα floral παιχνιδιάρικα ρούχα στα άψυχα ομοιώματα έδειχναν μια περίεργη αντίθεση του ρεαλιστικού μου με το σκηνοθετημένο τους.  Έσυρα ανήμπορα το βλέμμα μου μέχρι τα μάτια τους και είδα ότι αυτά τα άψυχα καλοντυμένα ανθρωποειδή ήταν  πιο εκφραστικά από τους ανθρώπους που με προσπερνούσαν. Πρέπει, εκείνοι που τα έφτιαξαν να ήξεραν τι σημαίνει σιωπή στα μάτια μας και θα ήξεραν, ίσως, ότι τα σιωπηλά βλέμματα είναι εκείνα που δεν έχουν φωνή στην ψυχή τους.

Δεν αντιλήφθηκα το χρόνο μπροστά σε αυτό που με άδειαζε σε εκείνη τη βιτρίνα, αλλά η υπάλληλος βγήκε ξαφνικά και μου είπε «ξέρετε τα φορέματα έχουν καλές τιμές!», «θέλετε να έρθετε μέσα να δείτε;». Χαμογελώντας της απάντησα ότι θα μπω μια άλλη φορά σίγουρα.  Ξαφνιασμένη από την απρόοπτη διακοπή του ρεαλιστικού μου με το σκηνοθετημένο τους, ξεκίνησα να προχωρήσω, αλλά η κοπέλα που εργαζόταν στο κατάστημα γυρνάει και μου λέει.  Ξέρετε ο κόσμος είναι κουρασμένος πλέον για να κοιτάζει, αλλά εσείς παρατηρούσατε τη βιτρίνα λες και βλέπατε τον εαυτό σας και είπα μήπως θα θέλατε να [τον] δείτε μέσα σε ένα τέτοιο δροσερό λουλουδάτο φόρεμα.  Σαν κεραυνός με διαπέρασαν τα λόγια της.  Πρώτη φόρα δεν ήξερα τι να απαντήσω. Πρώτη φορά μου είπαν και μάλιστα με τον πιο ευγενικά επιδέξιο τρόπο ότι μέσα μου μοιάζει να  ζει ένας παγερός χειμώνας. Της έδωσα το πιο γλυκό μου χαμόγελο και απομακρύνθηκα.

Άρχισε να ψιχαλίζει.  Καθώς περπατούσα το πλακόστρωτο γυάλιζε σαν κρυστάλλινος αεροδιάδρομος.  Σκέφτηκα πως πάνω στις ψηλοτάκουνες γόβες  μου θα έπρεπε να στοιχηματίσω την ισορροπία  μου.  Τι σκέφτομαι ώρες ώρες……  Μια πτώση ρεαλισμού!  Λάθος σκέψεις σε λάθος στιγμές αποσπούν τη ροή σου.  Είναι και το άλλο που πιο μακάβρια εικόνα ξεπηδούσε μέσα μου. Σωστές κουβέντες σε λάθος στιγμές, που φέρνουν μια άλλη πτώση, εκείνη της ματαίωσης, αλλά πότε λογίζονται οι σωστές στιγμές στη ζωή μας; Πριν την πτώση ή μετά;  Ακριβοθώρητος ο συντονισμός τους. 

Έφτασα σπίτι αργά, το απόγευμα, νοτισμένο από την ψιλή βροχή, έφευγε μέσα στον αναμενόμενο χρόνο της νύχτας. Μπήκα στο σπίτι και πέταξα τις γόβες από τα πόδια μου.  Πονούσα από κούραση και βαρεμάρα. Έτρεξα στο δωμάτιο και εκεί, στο μεγάλο παλιό καθρέφτη, με κοίταξα καλά με τη μαύρη καπαρντίνα ξυπόλητη. Κόντυνες είπα στον εαυτό μου όπως και οι χρόνοι που γυρνάς μέσα σου.  Χωρίς γόβες είσαι κοντή. Ξυπόλητη και γυμνή μοιάζεις άνοιξη χρυσό μου....

Πέταξα όλα τα ρούχα και έμοιαζα με άνοιξη.

Τελικά, θα πάρω εκείνο το δροσερό ελαφρύ λουλουδάτο φόρεμα.  Αύριο/

Θα προλάβω την άνοιξη σωστά;

Σωστά.