Της διάβαζε κάθε Κυριακή γιατί για εκείνους, ήταν η πιο μοναχική τους μέρα.
Της διάβαζε σαν ήταν μια ιστορία δεμένη κλωστή ανάμεσά τους
κάθε φορά γυρνούσε σελίδα.....
και κάθε φορά η ιστορία τους έδενε τις Κυριακές μαζί.
Εκείνος διάβαζε τις γραμμές στο βιβλίο της μοίρα τους
Εκείνη ανάσαινε ήρεμα στη φωνή του.

Σαν το φως που σκίζει το παχύ ιδρωμένο σώμα του σκοταδιού. Σαν πνοή στην ασφυξία στις φλέβες σου. Σαν ένας μονόλογος δραματικός που ξεκινά σαν μοιρολόι και καταλήγει ένα νανούρισμα στο Θάνατο της Αθωότητας. Σαν δάκρυ που τρέχει να κυλήσει στο γκρεμό της Ειρωνίας. Σαν φωτιά μάχης που αργοσβήνει σε άδεια από ανεμώνες τοπία. Σαν δηλητήριο που θα νεκρώσει την Ανυπαρξία.
Σαν εκείνη τη Στιγμή που παραμόρφωσε τη Σάρκα. Σαν Αγάπη που πλημμύρισε το Άδειο σου.
Σαν βελόνα από στάχυ που καρφώθηκε στο μάτι του βράχου.

[Βελόνα στο μάτι]

Υπάρχουν άνθρωποι με χέρια από στάχυα που δακρύζουν οι φλέβες τους, όχι ιδρώτα αγωνίας, αλλά στάρι που θα ταίσουν πεινασμένες καρδιές.
Πόσο θέλω να τις φιλήσω αυτές τις παλάμες να μην πεινώ άλλο......