Τα φώτα χαμηλώνουν στην ζωή μου. Κάθε μέρα όλο και πιο πολύ η πόλη ξεθωριάζει. Οι άνθρωποι της. Φωνές ακούγονται σαν στοιχειωμένες πνοές. Βρυχάται μια σελήνη κόκκινη στη νύχτα. Ακούω μια μουσική και είναι λυπημένες οι νότες της. Περίεργο, είδα όλη μου την ψυχή στα στόματα των ανθρώπων. Ξέσκιζαν το δέρμα της και ούρλιαζαν φόβο.
και μετά.....
Περίεργο πως οι άνθρωποι, σε ντύνουν αταίριαστα κουρέλια. Σαν αρλεκίνο να παρουσιαστώ σε έναν αόρατο Βασιλιά. Δεν υποσχέθηκα άγγιγμα στα βλέφαρά τους. Δεν τους πότισα γλυκό κόκκινο κρασί θυσιών. Δεν χόρεψα στις τελετές τους, δεν είδα το όνειρό τους. Πως ξεθωριάζουν έτσι οι άνθρωποι στην πόλη της Ατλαντίδας.
Τα φώτα χαμηλώνουν στη ζωή μου. Κάθε στιγμή μου γίνεται μικροσκοπική και εύθραυστη στην παλάμη μου. Κοιμούνται τα πάντα και εγώ άγρυπνη να περιμένω εκείνο το ξημέρωμα που όλα έγιναν τεράστια μέσα μου. Οι στιγμές, ο έρωτας, τα δέντρα, η ελπίδα, οι ηλιαχτίδες. Περίεργο πως οι άνθρωποι τα εκμηδενίζουν όλα σε μια στροφή του δρόμου τους. Πως ζητούν να είσαι αυτό που νομίζουν ή αυτό που θα καταλάβουν. Ράβομαι στα μέτρα τους και στα σταθμά τους και τα πάω πολύ καλά στη μοδιστρική. Ψέματα! Γεμάτη ραφές άτσαλες και κουμπότρυπες και κλωστές πολύχρωμες. Είναι πολλές οι παραγγελίες και έχω μια Ολότητα. Ένα άθροισμα θροϊσμάτων σκέψεις και παλμών και η ψυχή μου μια μονοσήμαντη διμελής σχέση.....μια συνάρτηση που κυνηγά ένα άγνωστο Χ.
Βρυχάται η πόλη μου και η θάλασσα με περιμένει. Μόνη και εκείνη να πίνει άβυσσο και άστρα. "Έλα σε μένα....", με καλεί. "Έλα και όλα θα γίνουν πάλι τεράστια και οι στιγμές σου". Είμαι ζωή και θάνατος μαζί.
Πέφτει το φως της Πολιτείας μου και βρυχάται ένα ορφανό θηρίο σε μια κρυμμένη γωνιά της ψυχής μου.

Είμαι η ζωή και ο θάνατος [μου] μαζί και όχι αυτός της σάρκας μου....