Κανείς δεν ξέρει τι είναι να μην υπάρχεις. Έρχεται ένα γεγονός που σου βάζει στα πόδια αλυσίδες σαν και αυτές που έχουν οι βαρυποινίτες. Απλά κινείσαι σαν μια φιγούρα χωρίς ψυχή, ναι πες και σκιά (πόσο αγαπώ τελικά αυτή τη λέξη) και μέσα στο κελί σου απλά γρατζουνάς γραμμές για ημερολόγιο. Νομίζεις ότι δεν θα φύγεις ποτέ πια από εκεί. Δεν υπάρχεις απλά. Ούτε για τον ήλιο, ούτε για τη σελήνη, ούτε για την αγάπη, ούτε για το γέλιο, ούτε για ό,τι υπόλοιποι νομίζουν ότι ζουν.
Έτσι μένεις εσύ και η σκιά σου. Τελικά έρχεται η σκέψη σου και γκρεμίζει χρόνους, τοίχους πόνους, αλήθειες, ενοχές, ποινές.... σπάει τις αλυσίδες.
Είσαι ελεύθερος.