Η κούραση στο τέλος της ημέρας, κάποιες φορές, μου αφήνει στα απόνερα' της μια απίστευτη υπερένταση.
Νιώθω όλους τους μύες του κορμιού μου σαν τεντωμένα τόξα έτοιμα να αφήσουν το βέλος να χτυπήσει στο σκοτάδι.
Και αυτό είναι τρομακτικό.
Τρομακτικό να με προσπερνούν οι ανθρώπινες φιγούρες
σαν μια σκιά που μοιάζουν σε σκυφτό γίγαντα να αργοσερνεται κάτω από τις λάμπες των δρόμων.
Έτσι κλείνει κάποιες φορές η ημέρα μου,
όπως στα λέω...
με την κούραση να με ορίζει σαν πεινασμένο ζώο στο σκοτάδι.
Να με πλημμυρίζει ο πόνος της έντασης, ο αργός ρυθμός του ρολογιού, που δεν αφήνει κανένα περιθώριο να μείνω αμέτοχη στο έργο του.
Και όμως,
το υγρό πνιγερο σκοτάδι του χειμώνα,
κάνει τον γίγαντα,
την πελώρια ανθρώπινη σκιά του κόσμου,
να είναι ένα λάθος του Θεού, όπως λέει ο Νίτσε.
Και φυσικά και εγώ... γιατί από την ίδια σάρκα είμαι.
[Πριν κλείσω τα φώτα]
© Στ. Θ.
