Όσο μεγαλώνω, λιγοστεύει το κουράγιο μου, τα νιάτα μου αργοσβήνουν με τον καιρό, λυτρώνομαι όμως σιγά σιγά απ' τις επιθυμίες μου, κλαδεύοντας μικρούς πόνους.
Κατοικώ ακόμα σε εκείνο το σπίτι,
που σιωπηρή η ψυχή μου κοιτά τις αφαιρέσεις μου, καθώς με βαραίνουν τα πράγματα που δεν με αγγίζουν πια.
Με λέξεις να στέκονται πεταμένες σαν σκουπίδια έξω στο δρόμο μου, χωρίς συγκίνηση, χωρίς καν θυμό.
Κατοικώ ακόμα σε εκείνο το σπίτι της επινοημενης μου φωλιάς,
κεντώντας αναμνήσεις από τα πυρωμένα νιάτα μου, αιχμαλωτίζοντας τη δροσιά της αυγής και το φως της νύχτας, τις θύελλες του χειμώνα, τα μπουμπούκια της ανοιξιάτικης προσμονής, τις φωλιές των χελιδονιών που φέρνουν την ελπίδα.
Μα....
κεντώντας αναμνήσεις από τα πυρωμένα νιάτα μου, αιχμαλωτίζοντας τη δροσιά της αυγής και το φως της νύχτας, τις θύελλες του χειμώνα, τα μπουμπούκια της ανοιξιάτικης προσμονής, τις φωλιές των χελιδονιών που φέρνουν την ελπίδα.
Μα....
Όσο μεγαλώνω, δείχνω να ομορφαίνω σε ηρεμία. Τα κουρασμένα μάτια μου, δεν γδέρνουν με την αυστηρότητα το ατελές καλούπι της ζωής μου. Δεν έχω πια θυμό για τις εγκαταλείψεις. Με αφαιρώ, σας είπα!
Τόσα φέρνει ο άνεμος, τόσα και άλλα τόσα. Και όσα έζησα καλώς και όσα είναι ακόμα να 'ρθουν.
Θα περιμένω....
"Υπό κατασκευή", γράφει άλλωστε η ταμπέλα.
©Στ. Θ.
