Η ζωή είναι η πιο ερημική πόλη ευγενών συναισθημάτων.
Με πολλά φώτα και λερωμένες γωνίες από σκουπίδια και ανακύκλωση, σκόνη και υγρασία.
Και η έρημος αυτή των ανθρώπων, με πλημμυρίζει.
Και γίνομαι η σκιά της.
Όμως ακούγεται μουσική από ένα ανοιχτό παράθυρο.
Κοιτώ ψηλά να τη βρω... και βλέπω ότι ήρθε η νύχτα στην πόλη.
Πιο πέρα, ένας σκύλος κοιμάται στην αδέσποτη φιγούρα του πεπρωμένου.
Και όλα σβήνουν απαλά στα κουρασμένα μάτια μου.
Και η ερημιά και η σκόνη και η σκιά μου.
©Στ. Θ.
