Μα με τι ωραία δαντελενια χαμόγελα μου σκεπάζεις τη νοσταλγία,
που την αποζητώ ολοένα στα όνειρα,
αλλά εκείνα τελικά έρχονται με τη φόρα του εφιάλτη.
Και περιμένω το χρόνο που κυλά σαν τη στάλα της υγρασίας στο παράθυρό μου
τη μια μετά την άλλη,
Όπως χορεύεις στο μυαλό μου
Το Ρυθμό αυτό
της ιερής μονοτονίας.
Γιατί όπως φοβάσαι την ακινησία
Ακόμα περισσότερο τρομάζεις
στην αλλαγή σου.
Μα με τι ωραίες υποσχέσεις
Μου εταξες την προσμονή.
Όμως, η αφήγηση πάντα μια σιωπή
Που ισως...
Με κεφαλαία μου λες
Αντίο.
©Στ. Θ.
