Φυγή.
Φυγή.
Ζωγραφίζω μια πόρτα να διαφύγω.
Ένα παράθυρο να ανοίξω να μπει ο αέρας.
Αλλά δεν αρκεί.
Δεν αρκεί να φύγω από σένα.
Δεν αρκεί ούτε ο εαυτός μου να διαφύγω και από εκεί.
Και έτσι, μένω εδώ.
Ακινητοποιημένο γρανάζι της ζωής μου.
Και η μνήμη μου μια σκοτεινή αίθουσα εκδηλώσεων. Ασφυκτικά άδεια από νότες χρώμα, άρωμα ανθρώπων.
Σας συνταράσσει η εξομολόγηση αυτή. Το γνωρίζω. Εμένα τίποτα δεν με συνταράζει πια. Ούτε η σιωπή του δωματίου. Ούτε η βροχή, ούτε καν ένα ουράνιο τόξο.
Και αυτό γιατί γνωρίζω ότι δεν κοιτάμε τίποτα,
όλοι μας.
Μου καταβροχθίζεις το χρόνο και εγώ μένω εδώ. Αφήγηση χωρίς ρυθμό.
Φυγή.
Ζωγραφίζω μια πόρτα και προσέχω ότι δεν έχει σημασία.
Ένα παράθυρο που βγάζει σε έναν τοίχο.
Μόνο τώρα μπορώ να μείνω.
_είμαι
η φυγή μου.
Στ. Θ.
