Η ζωή η δική μου δεν προχωράει παρακαλώντας. Οι πτώσεις συχνές, οι σκιές-πεινασμένες στους τοίχους να μένουν. Ψάχνουν να βρουν υπόσταση απο τις σκέψεις μου, τις ανάσες μου, τις ελπίδες μου, τα δάκρυά μου. Απομυζητές είναι.
Η ζωή προχωράει με το στέρνο μπροστά και το κεφάλι ίσια κοιτάζοντας τον ορίζοντα. Ο,τι λιγότερο, όποιος λιγότερος-ανάξιος μιας μάχης ηρωικής- δεν χωράει στον ουρανό μου. Δεν χωράει πουθενά. Είναι τεράστια η ελπίδα, τεράστια η ζωή. Είναι θάλασσα η ζωή μου.
Ο,τι λιγότερο το αφήνω στα λιγότερα, στα ψευδή και στα ζαλισμένα αρώματα.
αγάπες πτώματα...
Έχω από καιρό κηδέψει το θάνατο~
Στ. Θ.
