Φεύγεις μακριά μου....
Στα φεγγάρια της νιότης μου, αθώας και κολασμένης.
Στα απαλά χέρια μου
οι αφημένες νότες της καρδιάς μου,
Ω! Αγαπημένε, σβήνονται οι αναμνήσεις του έρωτα
στο βαρύ βηματισμό προς τη δόξα μας.
Πάνω στα στήθη μας, ήλιοι σμίλεψαν τη μοίρα αυτής της αγάπης.
Πόσο πέτρινοι είμαστε....
Σκληροί καιροί αγαπημένε μου,
στα αγγίγματα μας κούρνιασαν οι πόθοι μας.
Άνεμοι, καταιγίδες, σκόνη, μουχλιασμένοι απρόσωποι χρόνοι, σκιές που απλώθηκαν σαν δίχτυ αιχμαλωσίας.
Φεύγεις μακριά μου...
Και βέβαιη για την τύχη μου, σου φώναξα "αντίο".
Ω! Αγαπημένε μου, αν μπορούσα να φιλούσα αυτήν την νοσταλγία στα δάχτυλά σου.
Και ας απλωνόσουν σαν κισσός γύρω από το κορμί μου.
Αν μπορούσα....
να κοιτώ τα μάτια σου στην ποθητή αυτήν νύχτα,
σαν τον δραπέτη που προσδοκά την ελευθερία του από την καταδίκη.
Αν μπορούσα...
σαν το πυρωμένο χώμα να είχα το φιλί σου να με σβήσει.
Φεύγεις μακριά μου...
Και βέβαιη για την τύχη μου, σου φώναξα "αντίο".
Συγκρατημένος σπαραγμός και αξιοπρέπεια,
στο φθινόπωρο όλα επιστρέφουν.
Είναι τότε που σπάνε οι λυγμοί τους φραγμούς...
Όμως, κάτω από τα πεσμένα φύλλα
θα βρεις ένα σαλιγκάρι να θέλει να πιεί από τα δάκρυα μου.
Φεύγεις μακριά μου....
Και βέβαιη για την τύχη μου, σου φώναξα "αντίο".
Και η σιωπή έσκισε στα δύο το φεγγάρι.
και γέμισε βροχή ο δρόμος και δρόσισε.
Φθινόπωρο, η γη ξεδιψά στη νοσταλγία.
Στ. Θ.
Φθινόπωρο 2022
Μου αρέσει!
Σχόλιο
Κοινοποίηση
