Έξω από το παράθυρό μου απλώνονται τα χρώματα της ζωής του κόσμου.
Άνθρωποι που περνούν κάτω από τον ίδιο ουρανό, περπατώντας πάνω στην ίδια γη. Κοιτάζοντας τα ίδια δέντρα.
Σύννεφα που πυκνώνουν και παίζουν στους ανέμους. Στέγες με ηλιακούς και απλωμένα σεντόνια σιωπής. Αυτοκίνητα παρκαρισμένα σε ασφυκτικά πλαίσια. Γατιά να μυρίζουν την μπόρα και τα πρώτα πεσμένα φύλλα στους παρατημένους κήπους. Κεραμοσκεπές και όλων των λογιών φωτάκια που παιχνιδίζουν στα δωμάτιά τους.
Έξω από το παράθυρό μου δεν βλέπω ένα τοπίο μόνο. Βλέπω πολλά τοπία. Και είναι όλα Άνθρωποι.
Άνθρωποι, που ζουν μόνοι και όλοι μαζί κάπου.. κάποτε. Σαν κοπάδι που φεύγει και έρχεται όταν οι καιροί γυρίζουν σ. ένα καλοκουρδισμένο ρολόι τοίχου με εκείνο το κοκόρι που βγαίνει ξαφνικά στο ακριβές σημείο της έναρξης.
Έξω από το παράθυρό μου, απλώνονται τοπία που αλλάζουν και γεμίζουν βροχές και ουράνια τόξα.
....πατημασιές από παπούτσια λασπωμένα με βιαστικά βήματα ανθρώπων 'η παραμελημένα και κουρασμένα στη σκόνη της ατέλειωτης και συνεχιζόμενης ματαίωσης.
Έξω από το παράθυρό μου τινάζονται οι λέξεις σαν παλιά χαλιά για να ξεσκονιστούν και να απλωθούν πάλι,
οι λέξεις φρέσκιες και συνεπείς, όπως οφείλουν να ντύνουν τα καλά νοικοκυριά.
Όλα τα τοπία έξω από το παράθυρό μου είναι λιλιπούτειοι γίγαντες. Ιστορίες, που πρέπει να προσέξεις με προσοχή γιατί έχουν πάντα κάτι να δείξουν
φτωχές πλούσιες δεν έχει σημασία.
Έξω από το παράθυρό μου...
απλώνονται όλα τα πρόσωπα που αγαπώ και φεύγουν σιγά σιγά σαν χελιδόνια μακριά.
Και περιμένω να επιστρέψουν ξανά και ξανά.
© Στ. Θ.
